(1647-90)
– przyszła na świat 22 lipca w L’Hautecour (Burgundia) w rodzinie miejscowego sędziego i notariusza, jako jedno z siedmiorga jego dzieci. Ojciec zmarł, gdy miała osiem lat. Dziewczynkę oddano wówczas do kolegium klarysek w Charolles, lecz ciężka choroba zmusiła ją do powrotu do domu. Nic dobrego jej tam nie czekało: rodzina matki wyrzekała, że musi utrzymywać poważnie chore dziecko, które – gdy jego stan się poprawiał – było zmuszane do prac ponad siły. Nic dziwnego, że M. aż cztery lata zmagała się z chorobą. W nieprzyjaznym domu pozostała do 24 roku życia i dopiero wtedy mogło się spełnić jej marzenie: wstąpiła do założonego przez św. ➞ Franciszka Salezego zakonu Sióstr Nawiedzenia (wizytek), które miały swój dom w Paray-le-Monial. Zakon znajdował się wówczas pod opieką św. ➞ Wincentego à Paulo. W 1671 roku przywdziała habit zakonny; w latach 1685-87 była mistrzynią nowicjatu w tym klasztorze. Jej największą zasługą jest dzieło rozpowszechnienia w całym Kościele nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego. Dziełu temu towarzyszyły cztery wizje, jakie M. miała w 1673 (lub 1674) i 1675 roku. W trakcie wizji M. otrzymała od samego Chrystusa, który okazywał jej płomienne serce, polecenie ustanowienia kultu Najświętszego Serca, „które tak bardzo umiłowało ludzi, a w zamian otrzymuje jedynie wzgardę i zapomnienie”. Poleceniu temu towarzyszyło żądanie ustanowienia osobnego święta liturgicznego. M. otrzymała także dokładne wskazówki, jak powinno być czczone Najśw. Serce Jezusowe (m.in. poprzez Komunię św. w pierwsze piątki miesiąca i modlitwę nocną z każdego pierwszego czwartku na piątek, a szczególnie w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała). Kult Serca Jezusowego nie był czymś nowym: jego zapowiedź można znaleźć m.in. w pismach św. ➞Anzelma, św. ➞ Bonawentury, św. ➞ Bernarda, św. ➞ Gertrudy. Niemal współcześnie z M. mówił o nim św. ➞ Jan Eudes. Jednak wprowadzenie nowego nabożeństwa napotkało liczne i trudne do przezwyciężenia przeszkody formalne: we Francji kampanię przeciw niemu prowadzili m.in. *janseniści. Wizje i związane z nim poczucie wielkiego obowiązku, którego spełnieniu przeciwstawiali się ludzie, stały się dla M. źródłem wielkich udręk. W 1688 roku, na dwa lata przed śmiercią, M. miała jeszcze jedno widzenie, w czasie którego ujrzała św. Franciszka Salezego i św. Franciszka z Asyżu adorujących Serce Jezusowe i NMP, a także zmarłego niedawno jej duchowego kierownika, św. Klaudiusza La Colombière, jezuitę z Paray-le-Monial, wieloletniego spowiednika tamtejszych wizytek. Św. Klaudiusz bardzo dopomógł M. w szerzeniu kultu Najśw. Serca Jezusowego. Ta ostatnia wizja przyczyniła się ostatecznie do zbudowania w klasztorze M. osobnej kaplicy, gdzie odprawiano nowe nabożeństwo. Upowszechnienia tego kultu we Francji, a tym bardziej w całym Kościele, M. nie doczekała. Zmarła 16 października 1690 roku. Mimo próśb, kierowanych z różnych stron Europy przez biskupów, zakony i bractwa, Stolica Apostolska zareagowała dopiero w 1765 roku po memoriale Episkopatu Polski, zezwalając najpierw tylko wizytkom, a potem w całej Polsce na obchodzenie święta Serca Jezusowego. W 1856 roku papież Pius IX rozciągnął je na cały Kościół; osiem lat poźniej ten sam papież dokonał beatyfikacji M. W 1873 roku w Paray-le-Monial dokonał się akt zawierzenia Francji Sercu Jezusowemu; w jej stolicy, Paryżu, znajduje się też największa świątynia Serca Jezusowego (Sacre Coeur), której potężna, biała sylwetka wznosi się na szczycie Montmartre’u i góruje nad miastem. Kanonizacji M. dokonał w 1920 roku papież Benedykt XV. Paray-le-Monial jest największym sanktuarium kultu Najśw. Serca Jezusowego: składa się na nie klasztor wizytek oraz kościół klasztorny z kaplicą św. M., gdzie święta spoczywa w mensie ołtarza, w przeszklonej trumnie. Obok zespołu klasztornego wznosi się duża bazylika, a przy niej ulokowano archiwum obrazujące dzieje kultu Najśw. Serca Jezusowego. M. pozostawiła po sobie autobiografię, w której zawarła treść swoich kolejnych wizji, a także sporo listów i drobne pisma katechetyczne. Wspominana jest w dies natalis, czyli 16 października.7 Św. Małgorzata Maria Alacoque