(1242-70)
– wywodziła się z węgierskiej dynastii Arpadów, do której należeli m.in. św. ➞ Stefan, św. ➞ Emeryk, św. ➞ Władysław. Była córką króla Węgier Beli IV i Marii Laskaris, a więc wnuczką cesarza Bizancjum. Jej rodzone siostry to bł. ➞ Kinga i bł. Jolenta, zaś ciotki to św. ➞ Elżbieta z Turyngii oraz bł. Salomea. Zapewne wisząca nad Węgrami groźba ataków tatarskich sprawiła, że rodzice, w trosce o życie najmłodszej córki, już gdy miała cztery lata powierzyli ją dominikankom w Veszprém. Jako dziesięciolatka zamieszkała w ufundowanym przez jej ojca klasztorze na wyspie Lepri na Dunaju (dziś wyspa św. M.) i wkrótce przywdziała habit zakonny. Mimo że pochodziła z potężnej i znakomitej rodziny królewskiej, od najmłodszych lat odrzucała sławę i pokusy świata doczesnego. Nie wstydziła się wykonywać najcięższych prac, posługując biedakom i chorym. Posiadała dar ekstaz i jasnowidzenia. Kochana za życia, po śmierci, która nastąpiła 18 stycznia 1270 roku, zaczęła doznawać kultu. Do jej grobu na wyspie Lepri podążały pielgrzymki nie tylko Węgrów, zaś ludowa pobożność otoczyła ją wieloma pięknymi, niekiedy wzruszającymi legendami. W ikonografii występuje jako dominikanka, z lilią symbolizującą śluby czystości; u jej stóp spoczywa korona – na znak odrzucenia władzy królewskiej i poświęcenia Bogu. Istotnie: rodzice usiłowali wydobyć ją z klasztoru i wydać za mąż najpierw za księcia kaliskiego, Bolesława Pobożnego, potem za Ottokara II czeskiego, a nawet Karola Andegaweńskiego, władcę Neapolu. M. nie chciała jednak słyszeć o zamążpójściu; w 1261 roku odnowiła swe zakonne śluby w obecności arcybiskupa Ostrzyhomia (Esztergom). Wspominana w dies natalis. Jest patronką Węgier.