(1569-1639)
– urodził się 9 grudnia w Limie (ob. stolica Peru) jako nieślubny syn szlachcica Juana de Porrès i ciemnoskórej Anny Valasquez. Przez jakiś czas M. zarabiał jako balwierz, a w końcu wstąpił do dominikanów, składając profesję zakonną. Zasłynął jako człowiek o niezwykle wręcz dobrym sercu, pomagając wszystkim, którzy tego potrzebowali: biedakom, chorym, bezdomnym. Dobroć ta sprawiła, że niemal powszechnie uchodził za cudotwórcę, choć większość opowieści o owych cudach to zapewne legendy. Kochał też brat M. zwierzęta: potrafił z nimi rozmawiać, leczył je i karmił. Podobno miał nawet zdolność porozumiewania się ze szczurami. Zmarł 3 listopada 1639 roku; beatyfikował go Grzegorz XVI w 1837, zaś kanonizował Jan XXIII w 1962 roku podkreślając, że piękna postać św. M. wiele znaczy dla rozwoju Kościoła w Ameryce Południowej. Wspominany – w dies natalis.