także Paula di Rosa (1813-55)
– urodziła się 6 listopada w Bresci (Włochy) w rodzinie zubożałej arystokracji: jej matką była księżna Kamila Albani z Bergamo, zaś ojcem – cavaliere Klemens. Rodzice zapewnili jej wszechstronne wykształcenie, ale wielkich nakładów wymagało zarazem zdrowie M., która od 11 roku życia poważnie chorowała. Po śmierci matki dziewczynka trafiła do szkoły klasztornej prowadzonej przez wizytki; do domu wróciła mając 17 lat. Wtedy ojciec zaproponował jej, by wyszła za mąż, chcąc mieć spadkobierców swego niezbyt wielkiego, ale wystarczającego na dostatnie życie majątku (miał m.in. warsztaty włókiennicze w Acquafredzie i posiadłość ziemską w Capriano). Córka jednak odmówiła i wytłumaczyła ojcu, że chce się poświęcić życiu duchownemu oraz dziełu pomocy biednym dziewczętom i kobietom opuszczonym. W wieku 19 lat złożyła ślub czystości. Pomagała kapłanom w rekolekcjach i misjach, uczyła, prowadziła katechizację najuboższej ludności Bresci. Wielkie poświęcenie wykazała w czasie epidemii cholery, która nawiedziła region w 1834 roku; w latach 1836-39 pracowała w dwóch szkołach dla głuchoniemych oraz w zakładach dla dziewcząt pozbawionych opieki. W 1840 roku otrzymała zgodę władz na założenie stowarzyszenia dla pielęgniarek i z 32 dziewczętami, odpowiednio przeszkolonymi, rozpoczęła pracę w szpitalu w Bresci. To były początki zgromadzenia Służebniczek Miłości; w rok później podobna grupa powstała w Cremonie. We wszystkich działaniach wspierał M. ojciec, który pogodził się, że nie będzie mieć dziedzica, więc chciał swój majątek przeznaczyć na cele charytatywne. Zakupił w Bresci pałacyk i przeznaczył go na dom centralny nowego zgromadzenia. W 1844 roku Stolica Apostolska ogłosiła pochwalny dekret, podnoszący zasługi Służebniczek Miłości, zaś trzy lata później zatwierdziła warunkowo konstytucje, napisane przez spowiednika M., ks. Faustyna Pinzoni. W roku 1852 M. złożyła śluby zakonne wraz z 18 innymi siostrami. Służebniczki Miłości oddały nieocenione usługi chorym na cholerę, która kilkakrotnie nawiedzała rejon północnych Włoch. W 1855 roku było już siedem domów i szpitali należących do zgromadzenia. 26 listopada tego samego roku M. poważnie zaniemogła i 15 grudnia zmarła. Miała zaledwie 42 lata. Jej szczątki pochowano najpierw w rodzinnym grobowcu, a potem przeniesiono do kościoła klasztornego w Bresci. W 1940 roku papież Pius XII ogłosił M. błogosławioną, a 14 lat później – świętą. Wspominana w dies natalis.