(1837-81)
– urodziła się we włoskim Piemoncie, w niewielkiej mieścinie o nazwie Mornese, 9 maja 1837 roku. Była najstarsza spośród siedmiorga dzieci ubogich rolników, najmujących się do pracy w winnicach majętnych posiadaczy ziemskich. Ładna, obdarzona poczuciem humoru, pracowita dziewczyna była obiektem małżeńskich planów wielu młodzieńców, ale konsekwentnie odmawiała zamążpójścia twierdząc, że bieda, z jakiej wyrosła, nie może mnożyć następnej biedy. Ta bieda wszakże nauczyła ją dobroci wobec innych ludzi, znajdujących się w potrzebie. Była niepiśmienna, rodziców bowiem nie stać było na szkoły. Z pomocą koleżanek i miejscowego księdza nauczyła się trochę czytać i liczyć. Była także działaczką sodalicji. W czasie epidemii tyfusu, jaka nawiedziła jej rodzinne okolice, wyróżniła się wielkim poświęceniem i dobrocią wobec chorych. Niestety, nie uniknęła zarażenia. Choroba wywołała ciężkie powikłania, od których nie uwolniła się już do końca życia. W 1864 roku w Mornese przebywał z grupą swych wychowanków św. ➞ Jan Bosco. Do tego piemonckiego miasteczka przywiódł go zapewne jeden z jego proroczych snów: ujrzał w nich kobietę opiekującą się grupą dziewcząt. Istotnie – już wtedy M. zgromadziła wokół siebie 15 dziewcząt, z którymi prowadziła życie zakonne. Szyły, wykonywały rozmaite posługi, uczyły się wspólnie religii. W 1867 roku św. Jan Bosco przywiózł im napisaną przez siebie regułę. M. z towarzyszkami zaczęła prowadzić niewielki internat dla dziewcząt ze szkołą, w której uczyli miejscowi nauczyciele. 31 lipca 1872 roku zgromadzenie założone przez M., które przyjęło nazwę Kongregacji Córek Maryi Wspomożycielki Chrześcijan, złożyło śluby. M., którą św. Jan Bosco prosił o przyjęcie funkcji przełożonej, odmówiła, tłumacząc się brakiem wykształcenia. Uważała, że rzeczywistą przełożoną tej niewielkiej jeszcze rodziny jest NMP, stąd też prosiła, by ją samą nazywać po prostu „wikariuszką”. Oficjalnie jednak została zatwierdzona na stanowisku przełożonej w 1874 roku, a pod jej kierownictwem zgromadzenie zaczeło się szybko rozrastać. Po pięciu latach pierwsza grupa zakonnic wyruszyła z misją do Ameryki Południowej, do Urugwaju. Mając już 35 lat M. zaczęła regularną naukę czytania i pisania. Listy, jakie pisała do sióstr przebywających na misjach, dowodzą, że umiejętność tę posiadła w znacznym stopniu. Mimo wielu obowiązków, a także dolegliwości fizycznych, jakie coraz częściej odczuwała, nigdy nie straciła właściwego sobie humoru i serdecznego ciepła, którym zjednywała sobie ludzi. W czasie wyjazdu do Genui dostała ostrego zapalenia płuc, a mimo to nie zrezygnowała z dalszej wizytacji klasztorów zgromadzenia i pojechała do Nicei. Tam też po raz ostatni widział ją św. Jan Bosco. Zmarła 14 maja 1881 roku. Beatyfikował ją w 1936 roku papież Pius XI, a kanonizował Pius XII w 1951 roku. Wspominana w dies natalis.15 Św. Maria Domini- ka Mazzarello