(1811-80)
– urodziła się 27 maja w Albissola Marina (Włochy) jako czwarte w kolei dziecko w rodzinie ubogiego garncarza, żyjącej równie skromnie, co pobożnie. Bardzo wcześnie zapisała się do III Zakonu św. Franciszka (tercjarki). W wieku 19 lat została adoptowana przez bezdzietne małżeństwo, państwa Monteleone z Savony; odtąd doglądała przybranego ojca w ciężkiej chorobie, a ponadto prowadziła dom. Po śmierci męża pani Monteleone zaproponowała, że przekaże jej, jako spadkobierczyni, pokaźny majątek. Jednak M., która bardzo chciała wstąpić do zakonu, odmówiła stanowczo. Pozostała jeszcze jakiś czas w serdecznym jej domu, pomagając swej chlebodawczyni w trudnym okresie żałoby po mężu. W 1823 roku zmarli naturalni rodzice M. i zamiar, z jakim nosiła się od młodych lat, mógł się spełnić. Jednak w kilku klasztorach, do których się zgłaszała, nie przyjęto jej prośby, nie miała bowiem wymaganego posagu. Przyszło jej wtedy do głowy, że być może sama powinna utworzyć własne zgromadzenie. Tak się złożyło, że miejscowy biskup projektował stworzenie grupy sióstr, mogących zająć się opieką, wychowaniem i wykształceniem dziewcząt pozbawionych domu. M. zaoferowała biskupowi swoją pomoc i została z radością przyjęta. Wraz z kilkoma przyjaciółkami wynajęła za pieniądze uzyskane z kurii niewielki dom, który miał stanowić początek zgromadzenia. Aby zdobyć potrzebne fundusze siostry, których zaczęło stopniowo przybywać, zajmowały się szyciem i naprawą odzieży i haftowaniem. Nazwały się Córkami Matki Bożej Miłosierdzia (w skrócie: Córki Miłosierdzia). 22 października 1837 roku siostry otrzymały habity i prostą regułę opracowaną przez biskupa założyciela. M. została mistrzynią nowicjatu, zaś przełożoną biskup mianował siostrę Anielę Pescio. Wtedy też M., która dotąd używała swego chrzestnego imienia, Benedykta, przybrała imię zakonne, pod którym stała się znana w historii Kościoła. W zakonie nazywano ją powszechnie „siostrą Józefą”. W 1839 roku Córki Miłosierdzia złożyły śluby wieczyste. Prowadziły teraz szkołę i internat dla dziewcząt, które było stać na opłacanie czesnego, a także podobną szkołę dla ubogich. Siostry same szyły dla nich odzież, a także kupowały podręczniki i książki; finanse pochodziły z usług krawieckich świadczonych przez zakon, a także z dobroczynności osób świeckich, przeważnie drobnych rzemieślników i kupców. Niemniej sytuacja materialna zgromadzenia nigdy nie była pewna. W 1859 roku powstał duży Dom Opatrzności w Savonie, gdzie wychowywało się wiele bezdomnych dziewczynek. Dziesięć lat później niestrudzona siostra Józefa założyła seminarium duchowne, do którego przyjmowano chłopców chcących zostać kapłanami, jednak zbyt biednych, by opłacić wszystkie lata nauki. Seminarium uzyskało błogosławieństwo i poparcie biskupa. Siostry kształtowane przez M. odznaczały się wielką pracowitością, cierpliwością, wiarą, iż każde słuszne przedsięwzięcie można, mimo wielu przeszkód, zrealizować. Wzywano je do pomocy przy chorych i umierających; udzielały darmowych korepetycji, dbały także o katechizację najuboższych dzieci. Gdy M. umierała po ciężkiej chorobie, która przysporzyła jej tyleż fizycznych, co psychicznych udręk, Córki Miłosierdzia prowadziły już 67 szpitali, szkół i domów opiekuńczych dla dziewcząt. M. odeszła z ziemskiego żywota 7 grudnia 1880 roku i została pochowana na cmentarzu miejskim w Savonie. W 1913 roku z inicjatywy władz miejskich rozpoczęto proces beatyfikacyjny. Wtedy też przeniesiono jej ciało na teren klasztoru, nie stwierdzając żadnych śladów rozkładu. Tu, przed beatyfikacją, która nastąpiła za pontyfikatu papieża Piusa XI w 1938 roku, ponownie ekshumowano szczątki M. Okazały się nie naruszone. Wtedy też serce założycielki przekazano, po długotrwałych prośbach, siostrom z pierwotnego klasztoru Córek Miłosierdzia. Ono także okazało się nie tknięte rozkładem, a co więcej – krwawiło, po 58 latach od śmierci! Serce umieszczono w specjalnym, hermetycznym pojemniku, wypełnionym płynami konserwującymi, które, mimo kilkakrotnej ich wymiany, nadal zabarwiały się krwią. Ciało M. Roselli spoczywa w przejrzystym sarkofagu w nowym domu zakonu w Savonie. Wciąż nie widać na nim śladu rozkładu. Kanonizacji założycielki Córek Miłosierdzia dokonał papież Pius XII w 1949 roku. Wspominana 7 grudnia.