(895-968)
– była córką saskiego wielmoży Teodoryka i Reinhildy, wywodzącej się z rodu frankijsko-duńskiego. Wychowywała ją babka, ksieni opactwa w Herford, po której święta nosiła imię. W 909 roku M. została żoną księcia Henryka Ptasznika i powiła mu trzech synów: przyszłego cesarza Ottona I Wielkiego, Henryka I, księcia Bawarii oraz Brunona, arcybiskupa Kolonii. Jak wynika z powstających od X w. życiorysów, wspierała całą swą – bardzo silną – osobowością politykę męża, który w 919 roku został królem Niemiec. Wyraźnie nie chciała popierać jednak najstarszego syna i wystąpiła przeciw jego kandydaturze, gdy szło o sukcesję po Henryku Ptaszniku (936), popierając w staraniach średniego syna, Henryka. Wsparła także bunt przeciw Ottonowi, jaki wzniecił książę Giselbert. Kiedy jednak Otton, dążąc do ugody z bratem, nadał mu Bawarię – uspokoiła się i podporządkowała woli przyszłego cesarza. Posiadając znaczny majątek stała się fundatorką i dobrodziejką licznych fundacji kościelnych, szczególnie w Quedlinburgu, gdzie spoczęły prochy jej męża, a także Engerze, Nordhausen i Pöhlde. Zmarła 14 marca 968 roku i została pochowana obok Henryka Ptasznika w Quedlinburgu, w kościele św. Serwacego. W 1539 roku świątynia ta stała się zborem protestanckim, co mocno osłabiło pamięć o świętej królowej. W 1858 roku wybudowano nowy, katolicki kościół pod jej wezwaniem. Wspominana, głównie w diecezjach niemieckich – w dies natalis.18 Pojednanie św. Matyldy z jej synem Ottonem I, rycina z 1890 r.