(383-439)
– w hagiografiach odróżniana od M. Starszej (zm. ok. 409), swej krewnej, czcigodnej fundatorki wielu świątyń i opactw, która jednak nie została wyniesiona na ołtarze. M. Młodsza urodziła się w Rzymie w rodzinie senatora Waleriusza Publicoli i Albiny Ceionii. W wieku 13 lat wyszła za mąż za swego dalekiego krewnego, Waleriusza Piniana i powiła dwoje dzieci – syna i córkę. Kiedy dzieci młodo zmarły, oboje małżonkowie złożyli ślub wstrzemięźliwości i poświęcili się służbie Bożej. Swój wielki majątek przeznaczyli głównie na zakładanie instytucji charytatywnych: przytułków i ochronek dla biedaków i ich dzieci. Ufundowali także wiele klasztorów. Taki sposób korzystania z fortuny wywołał sprzeciw rodziny, ale M. uzyskała w swym dziele poparcie cesarza Honoriusza. W 406 roku odwiedziła w Noli św.➞ Paulina, zaś na Sycylii, gdzie się schroniła z obawy przed Gotami, utrzymywała kontakt ze św. ➞ Rufinem. Po śmierci Rufina siedem lat przebywała w Afryce Północnej, gdzie założyła kilka wspólnot ascetycznych, nawiązując dobre kontakty ze św. ➞ Alipiuszem i św. Augustynem z Hippony. W Palestynie odwiedziła św. ➞ Cyryla Aleksandryjskiego; od 417 roku na stałe przebywała w Jerozolimie, zakładając klasztor żeński na Górze Oliwnej. Obok niego, w 431 roku, pochowała swego męża, Piniana. W 436 roku wyruszyła w podróż do Konstantynopola, gdzie pozyskała dla chrześcijaństwa swego wuja, Woluzjusza. Zetknęła się także z cesarzową Eudoksją, która odwiedziła potem M. w Jerozolimie. Zmarła 31 grudnia. Żywot jej spisał mnich Geroncjusz, a greckie i łacińskie odpisy tego dziełka popularyzowały w następnych wiekach postać i zasługi M. Jej kult zatwierdził formalnie w 1907 roku papież św. ➞ Pius X. Wspominana w dies natalis.