(1584-1619)
– urodził się w Cieszynie jako potomek starego i zasłużonego polskiego rodu Grodzieckich (Grodeckich), znanego na Śląsku i na Morawach. Dziadek, ojciec, a później także brat Melchiora sprawowali funkcję kasztelana cieszyńskiego, a inny z Grodzieckich był biskupem ołomunieckim. Stryj Melchiora, Wacław Grodecki, dziekan kolegiaty Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Brnie, był wybitnym kartografem, autorem mapy Polski (1562 r.), a jeden z wujów, Jan, ufundował w Brnie nowicjat jezuicki. Najwięcej rodowych pamiątek zachowało się w Grodźcu Śląskim niedaleko Cieszyna, gdzie Grodzieccy mieli swój zamek. Tu także przyszły święty spędził dzieciństwo. Po ukończeniu jezuickiego kolegium w Wiedniu, postanowił swe życie związać z jezuitami i wstąpił do nowicjatu w Brnie (1603). Studia na uniwersytecie praskim zakończył uzyskaniem tytułu doktora teologii i filozofii, a w 1614 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Najpierw duszpasterzował w Pradze i pobliskiej wsi Kopanina, wykazując znakomite zdolności pedagogiczne, jednak w 1618 r. musiał opuścić miasto i same Czechy, z których po wybuchu wojny trzydziestoletniej wypędzono jezuitów. Wyruszył więc M. w kierunku Węgier. Po krótkim pobycie w Brnie znalazł się w 1618 r. w Homonnie, skąd w tym samym roku udał się do Koszyc jako kapelan wojskowy. Podczas rozpoczętej wówczas (a mającej tło religijne) wojny trzydziestoletniej) Koszyce zostały zajęte przez armię innego protestanta, Jerzego I Rakoczego, przyszłego władcę Siedmiogrodu (5 września 1619). Katolickiego gubernatora Koszyc zdradzili jego najemnicy, a i miejscowa ludność kalwińska poparła Rakoczego. Aresztowano wtedy katolickich księży, a M. Reyner, stojący na czele rady miejskiej, był zwolennikiem skazania na śmierć wszystkich mieszkających w mieście katolików, jednak wobec sprzeciwu większości kalwińskich rajców zdecydowano, że zostaną zabici wyłącznie pojmani jezuici: M., Chorwat ➞ Marek Križevcˇanin oraz Węgier ➞ Stefan Pongracz. Po okrutnych torturach, połączonych z próbami nakłonienia do rezygnacji z wiary katolickiej, wszyscy trzej kapłani zostali kolejno ścięci 7 września, a ich zwłoki zbezczeszczono, tnąc na kawałki. Pochowano je dopiero po 6 miesiącach (obecnie relikwie znajdują się w kościele urszulanek w Trnawie). W styczniu 1905 r. papież Pius X ogłosił beatyfikację trzech Męczenników Koszyckich, a w lipcu 1995 r. w Koszycach papież Jan Paweł II dokonał ich kanonizacji. Wspomnienie – 7 września.