(ok. 1520-72)
– niewiele wiemy o jego młodości i życiu do chwili, gdy wraz z kilkunastoma innymi duchownymi (m.in. rektorem beguinek Janem Lenartzem, teologiem Janem z Kolonii, zakonnikami dominikańskimi, franciszkańskimi i augustianami) nie padł ofiarą napaści gezów (protestanci, uczestnicy antyhiszpańskiego powstania w Niderlandach, które wybuchło w 1566 roku) na miasteczko Gorkum. M., gwardian franciszkański, stał na czele aresztowanych katolików, stąd też budził największą agresję prześladowców. Gezowie przewieźli wszystkich na wyspę Voorne, do tamtejszego więzienia. Usiłowano zmusić M. i towarzyszy do wyrzeczenia się podstawowych dogmatów katolickich, a zwłaszcza do odrzucenia zwierzchnictwa papieża, który utożsamiany był z wrogami niepodległości Niderlandów. Niektórzy z aresztantów załamali się wobec przemocy, ale M. wytrwał przy swej wierze. Wszyscy, którzy odmówili współpracy z gezami, zostali powieszeni w na wpół spalonym klasztorze augustiańskim na wyspie Voorne. W 1675 roku męczenników beatyfikował papież Klemens X, biorąc pod uwagę relację sporządzoną przez Wilhelma Estiusza. Kanonizacja nastąpiła w 1867 roku za pontyfikatu Piusa IX. Wspominani w dniu swoich urodzin dla nieba, tzn. 9 lipca.