(ok. 878-942)
– urodził się w Akwitanii, zapewne w okolicach Le Mans (Francja). Był synem rycerza o imieniu Abbon, prawdopodobnie wasala Wilhelma Akwitańskiego, na którego dworze młodzieniec otrzymał staranne wykształcenie. Mając dziewiętnaście lat, został kanonikiem u św. ➞ Marcina w Tours, choć nie miał święceń kapłańskich. Była to po prostu godność, która mogła zapewnić mu niezły dochód. W wieku około 30 lat, nie chcąc dłużej korzystać z nienależnych mu, jak twierdził pieniędzy, wstąpił do zakonu benedyktynów w Baume. Było to opactwo, które jako jedno z nielicznych zachowywało ścisłą obserwancję. W 934 roku O. został przełożonym opactwa w Cluny, czyniąc z niego słynny na cały ówczesny chrześcijański świat ośrodek reformy prowadzonej w duchu św. ➞ Benedykta z Anianu. Reforma kluniacka dotyczyła przede wszystkim mniszej dyscypliny: w Cluny modlono się praktycznie bezustannie, śpiewano też psalmy, wprowadzono zasadę stałej, całodobowej adoracji. O. był pierwszym w szeregu opatów, którzy zapewnili Cluny ogromne znaczenie. Okazał się niezwykle wytrwałym i skutecznym administratorem, tworząc początki znakomicie zorganizowanej struktury, która – poparta znacznym majątkiem, jaki zapewniło sobie kluniackie opactwo, zaczęła odgrywać istotną rolę w życiu nie tylko religijnym, ale i politycznym ówczesnej Europy. Jeszcze za życia opata O. (937) do reorganizacji na sposób kluniacki przystąpiło 17 klasztorów (z Burgundii, Akwitanii, północnej Francji, Italii – jednak bez klasztoru Monte Cassino). O. zmarł 18 listopada – wtedy też Kościół przypomina świętego – w Tours, w czasie powrotu z Rzymu, dokąd udawał się regularnie, by omawiać z papieżami postępy swego dzieła. Został pochowany w kościele św. Juliana w Tours, w krypcie pod wielkim ołtarzem. W XVI wieku relikwie te przeniesiono do Isle-Jourdain. O. pozostawił po sobie dość znaczną spuściznę literacką: moralia, kazania, antyfony, hymny oraz napisany heksametrem poemat Occupatio.