(IV w.)
– był jednym z wielkich pustelników pierwszych wieków chrześcijaństwa, zamieszkujących Pustynię Tebaidzką (Egipt). Legenda głosi, że św. Pafnucy, szukając dla siebie odosobnienia, miał spotkać starca, zupełnie nagiego, z olbrzymią brodą. Ów wyznał, że nazywa się O. i przebywa na pustyni od 60 lat. Legenda powiada, że na okrutnym pustkowiu żywił pustelnika anioł, który w każdą niedzielę przynosił mu komunię św. O. zmarł ponoć na rękach Pafnucego, według tradycji – 12 czerwca (daty rocznej jednak nie znamy). Kult O. bardzo rozpowszechnił się na Wschodzie. Miał więc O. dwie swoje świątynie w Konstantynopolu, a potem także w Rzymie. Jego relikwie znajdują się na Sycylii w miejscowości Sutéra; spoczywają tam w niewielkim kościółku obok relikwii św. Paulina – innego pustelnika z pierwszych wieków chrześcijaństwa. W Polsce czczą O. prawosławni, zwłaszcza w Jabłecznej na Podlasiu; ładny obraz przedstawiający św. O. znajduje się też w rzymskokatolickiej kaplicy cmentarnej w Łaskarzewie k. Garwolina. Ikonografia przedstawia O. z wielką brodą okrywającą jego nagość. Wspomnienie 12 czerwca.29 Św. Onufry, obraz Francisco Collantesa, połowa XVII w.