także Ansgary (ok. 801-865)
– można przypuszczać, że jego rodzina wywodziła się z Saksonii. Urodził się 2 lub 3 lutego prawdopodobnie w Pikardii (Francja) w pobliżu opactwa benedyktyńskiego w Korbei (Corbie), nad Sommą. W ośrodku tym uczęszczał do przyklasztornej szkoły, by po jej ukończeniu wstąpić do zgromadzenia. Ze względu na nieprzeciętne zdolności wysłano go do nowego klasztoru w Höxter nad Wezerą (obecnie w Niemczech), gdzie pełnił obowiązki nauczyciela. Gdy król Danii, Harald Klark, zaprosił do swego kraju misjonarzy z kraju Franków, także O. znalazł się w tej grupie. Przebywał w Danii 18 miesięcy, jednak chrześcijaństwo natrafiło tam na gwałtowny opór miejscowych możnowładców. Udał się więc O. na misję do Szwecji i założył w miejscowości Birka pierwszy w Skandynawii kościół (830). Jednak i w Szwecji nową wiarę przyjmowano z wyraźną wrogością. O. musiał wrócić do Niemiec, gdzie wkrótce powierzono mu nowo utworzone biskupstwo w Hamburgu. Z tego portowego miasta biskup wciąż słał misjonarzy do krajów skandynawskich. W czasie pobytu w Szwecji (852-853) pozyskał dla wiary króla Olafa i podjął próbę zorganizowania struktur kościelnych. Papież Grzegorz IV, doceniając jego zasługi misyjne, wręczył mu paliusz metropolity i dał prawo mianowania biskupów, czyniąc zarazem swoim legatem w Europie Północnej. Wyniszczony pracą misyjną i duszpasterską, zmarł 3 lutego w wieku 64 lat. Wspomnienie liturgiczne przypada na ten właśnie dzień. Potomni nazwali go Apostołem Skandynawii.