(?-1099)
– urodził się w Normandii. Według XV-wiecznych przekazów był synem Henryka, hrabiego Séez i Izabeli, córki Roberta, księcia Normandii i siostry Wilhelma Zdobywcy. U boku swego wuja wziął udział w podboju Anglii i gdy Wilhelm zasiadł na tronie angielskim (1066), uczynił O. swym najbliższym doradcą i potem kanclerzem. Prawdopodobnie z woli Wilhelma otrzymał O. biskupstwo w Old Sarum, gdzie zbudował katedrę, konsekrowaną 5 kwietnia 1092 (pięć dni po uroczystości potężna burza zerwała dach budowli i naruszyła nawę główną). O. wprowadził w swojej diecezji specjalny obrządek (tzw. ryt Sarum), odmienny niż w okolicznych diecezjach: regulował on sposób sprawowania służby Bożej, mszy, a także ustalał kalendarz liturgiczny, stosowany potem przez kilka wieków w Anglii, Walii, Irlandii (w Szkocji wprowadzono go w 1250 roku). Świadectwem poczynań O. jest obszerny, znany z nieco poźniejszych kopii, chronologiczny zbiór dokumentów związanych z życiem jego diecezji – Rejestr św. Osmunda. O. zmarł w nocy 3 grudnia 1099, a jego szczątki pochowano w Old Sarum, a następnie przeniesiono do katedry w New Salisbury i pochowano w kaplicy NMP; w czasach Henryka VIII uległy zbezczeszczeniu. Proces kanonizacyjny O. rozpoczął się w 1228 roku, a został on pozytywnie zakończony przeszło dwa wieki później za pontyfikatu Kaliksta III. Od 1472 roku wspomnienie świętego przypada 4 grudnia.