(ok. 604-642)
– był synem króla Northumbrii (Anglia), Etelfryda. Po śmierci ojca, który poległ podczas powstania wywołanego przez Brytów, ukrył się w miejscowości na szkockiej wyspie Jona w klasztorze św. Kolumbana. Tam uczył się, a poznawszy zasady wiary, przyjął chrzest. Jednak wkrótce spadły nań kolejne ciosy: z ręki nowego króla, Caedwalla, śmierć ponieśli bracia O., Osryk i Eanfryd. O. udało się jednak zebrać zwolenników, na których czele wszedł do Northumbrii i w 634 roku pokonał Caedwalla pod Hewenfeld, obejmując tron. Dzięki jego poparciu szybko postępowała chrystianizacja kraju. O. założył klasztor w Lindisfarne (635), który przyjął regułę św. Kolumbana. Pomocą królowi służył św. Aidan, mianowany biskupem. O. udało się, przynajmniej na jakiś czas, wprowadzić pokój w rozdzieranym wewnętrznymi waśniami kraju; przyjaźnią związał się z sąsiednimi Wessexami, których król oddał mu swoją córkę, Cynegildę za żonę. Rosła jednak pogańska opozycja, której przewodził król sąsiedniej Mercji, Penda. W dniu 5 sierpnia O. poległ w bitwie pod Marserfelth (dziś Oswestry), a jego ciało O. dosłownie poszatkowano. Mnichom irlandzkim udało się zebrać śmiertelne szczątki króla. Jako relikwie złożono je najpierw w klasztorze w Bardney, a następnie w kilku innych miejscach. Relikwia głowy przypadła klasztorowi w Lindisfarne; w 875 znalazła się ona w Duhram. Święty cieszy się wielką czcią w Anglii, gdzie ma ponad 60 kościołów. Dzięki mnichom irlandzkim jego kult bardzo wcześnie rozprzestrzenił się także we Francji, Niderlandach, Niemczech (jest tam bohaterem starych rycerskich pieśni i eposów), Italii i Skandynawii. Wspominany w dies natalis.