(?-992)
– pochodził z rodziny duńskiej i od młodości był przygotowywany do stanu duchownego. Dzięki wujowi, św. Odonowi (arcybiskupowi Canterbury i prymasowi Anglii), został kanonikiem i następnie dziekanem kapituły katedralnej w Winchester. Nie miał święceń, a urzędy objął, zgodnie z ówczesnym zwyczajem, dla dochodów, jakie się z nimi wiązały. O. tęsknił jednak za życiem zakonnym. We Fleury (Francja) przywdział habit benedyktyński i miał nadzieję poświęcić się studiom i kontemplacji. Stało się jednak inaczej. Gdy umierający wuj wezwał go do siebie, by pomógł w odbudowie Kościoła angielskiego po najazdach Duńczyków i Norwegów, niezwłocznie wyruszył do ojczyzny. Tu otrzymał święcenia kapłańskie z rąk metropolity Yorku. W 961 roku powołano go na stolicę biskupią w Worcester. O. rozpoczął tu wprowadzanie dyscypliny klasztornej, m.in. zastępując żonatych księży zakonnikami. W kilka lat później powierzono mu dodatkowo arcybiskupstwo Yorku. Biskup pracował gorliwie w obu diecezjach, zakładając klasztory i dbając o to, by przestrzegano prawa kościelnego. O. zmarł, prawdopodobnie na atak serca, 29 lutego przestępnego roku 992, w czasie wieczerzy wielkopostnej z ubogimi. Jego szczątki św. Wulfstan przeniósł do katedry w Worcester. Kościół wspomina O. 28 lutego.