także Audeon, Dadon (ok. 609-683)
– urodził się w Sancy koło Soissons; jego rodzice wywodzili się z rodu galloromańskiego. Staranne wykształcenie O. odebrał w opactwie św. Medarda i właśnie dzięki wiedzy i wrodzonym talentom został dobrze przyjęty na dworze Chlotara II. Wkrótce władca umarł, ale O. zachował swoją pozycję i kolejny król, Dagobert I, mianował go swym kanclerzem. Powierzano mu odpowiedzialne zadania, m.in. zebranie reguł tzw. prawa salickiego, określającego zasady sprawowania władzy w państwie Franków; O. wprowadził do sądu królewskiego swego przyjaciela, św. ➞ Eligiusza. Mimo że surowo krytykował niemoralne życie króla Franków, służył mu wiernie. Kiedy jednak Dagobert zmarł, O. poczuł się uwolniony od świeckich obowiązkówi oddał się studiom teologicznym. Święcenia kapłańskie przyjął w 634 roku; dzięki zaletom ducha i wiedzy został powołany w 639 roku na stolicę arcybiskupią w Rouen; sakrę przyjął rok poźniej i wyświęcił na kapłana Eligiusza (mianowanego biskupem Noyon-Tournai, udzielając mu zarazem sakry). Był pasterzem mądrym i gorliwym w zwalczaniu resztek pogaństwa, które w tych rejonach znajdowało wyznawców szczególnie długo. Ufundował kilka klasztorów, rozwinął studia teologiczne. Włączał się niekiedy w sprawy polityczne, popierając m.in. Ebroina w tłumieniu buntu, jaki przeciw władzy królewskiej wzniecili możnowładcy. W 863 roku udał się do Kolonii, by wspomóc króla w łagodzeniu waśni między Neustrią i Austrazją. Powracając, rozchorował się nagle w Clichy-La-Garenne niedaleko Paryża i tam też zmarł 24 sierpnia 683 roku. Jego ciało przeniesiono do Rouen i pochowano w opactwie św. Piotra. Później przenoszono je kilkakrotnie: w 842, 918 i 1890 roku. O., który przeżył swego przyjaciela, św. Eligiusza, jest autorem jego żywota. Biografia ta, jeden z najciekawszych pomników historii VII stulecia, zawiera szereg istotnych informacji związanych z moralną i religijną edukacją w tamtych czasach. Wspomnienie arcybiskupa O. przypada w dies natalis.