(ok. 353-431)
– pochodził z wpływowego i bardzo majętnego senatorskiego rodu. Urodził się w okolicach Bordeaux (Francja) i tu też odebrał pierwsze nauki pod okiem poety Auzoniusza (gruntowną znajomość literatury rzymskiej i greckiej zaowocuje w przyszłości). Wkrótce Auzoniusz protegował P. na stanowisko zarządcy prowincji Kampania, a także niektórych regionów Afryki Północnej. W trakcie jednej z wizytacji konsularnych odwiedził P. grób św. Feliksa w Noli i nawiedziny te gruntownie odmieniły jego życie. Miał szczęście spotkać św. ➞ Ambrożego i ten udzielił mu nauk o podstawowych prawdach wiary chrześcijańskiej. W latach 383-384 P. przebywał w Hiszpanii i tam poślubił Teresę, niewiastę pochodzącą z nie mniej zamożnego domu, która dała mu jedynego syna, Celsusa. Dziecko wszakże, ku rozpaczy rodziców, zmarło bardzo wcześnie. Wtedy oboje małżonkowie postanowili złożyć ślub dozgonnej czystości i całkowicie poświęcić się służbie Bożej. W czasie nawiedzenia grobu św. Marcina w Tours P. doznał łaski uzdrowienia z ciężkiej choroby wzroku. W 35. roku życia P. przyjął chrzest z rąk biskupa Bordeaux, Delfina. Stawszy się chrześcijaninem P., ku zaskoczeniu otoczenia, sprzedał cały swój ogromny majątek, przeznaczając pieniądze na wspieranie wdów, sierot, chorych oraz wykup niewolników. Porzucił także intratną posadę zostając mnichem. W wieku 41 lat przyjął święcenia kapłańskie. Udał się teraz wraz z żoną do Noli, gdzie zamieszkał i gdzie stworzył rodzaj klasztoru; za resztę majątku zbudował kilka świątyń. Słynął z gościnności, z której korzystali mnisi wędrujący do różnych krajów ówczesnej Europy. W 411 roku, w czasie najazdu wandalskiego, konsekrowano P. na biskupa Noli. Przyszły święty poświęcił całą resztę posiadanych zasobów na jak najszybsze zaleczenie ran, jakie w mieście pozostawili najeźdźcy. Św. ➞ Grzegorz Wielki pisze wprawdzie, że P. został uprowadzony przez Wandalów, gdy brakło mu bowiem pieniędzy sam się im oddał w niewolę, ale wielki papież pomylił tu P. z Noli z jego następcą, Paulinem III, który istotnie znalazł się w wandalskiej niewoli, tyle że blisko sto lat później. Jako biskup Noli utrzymywał P. korespondencyjne kontakty z wybitnymi umysłami swoich czasów: św. ➞ Augustynem i św. ➞ Hieronimem. Po jego śmierci, która nastąpiła 22 czerwca 431 roku, obydwaj ci mężowie zostawili wielce pochlebne świadectwa o życiu P. Pierwszy żywot świętego spisał kapłan Uraniusz, który przebywał u jego boku aż do śmierci. P. zapisał się chlubnie w historii literatury łacińskiej: jest autorem licznych poezji, w tym hymnów ku czci św. Feliksa. Początkowo doczesne szczątki P. złożono w Noli, obok grobu św. Feliksa i tu też zmierzały liczne pielgrzymki. W XI w. przeniesiono je do Rzymu, do kościoła św. Wojciecha, gdzie spoczęły obok relikwii św. Bartłomieja Apostoła. Obecnie znajdują się na Sycylii w wiosce Sutera, w miejscowym kościółku. Wspomnienie liturgiczne – w dies natalis.36 Św. Paulin z Noli