właśc. Amabile Lucia Visintainer (1865-1942)
– urodziła się 16 grudnia w Vigolo Vattaro k. Trentu (Włochy) jako córka Antoniego Napoleona i Anny z d. Pianezzer, w rodzinie równie biednej jak całe to piemonckie miasteczko, w którym żyło ok. 2 tys. mieszkańców; jako ośmiolatka zaczęła pracować w miejscowej fabryce jedwabniczej. Rozpaczliwa sytuacja materialna sprawiła, że ojciec P. zdecydował się z wieloma mieszkańcami Vigolo Vattaro wyemigrować za chlebem do Brazylii; P. miała dziesięć lat, gdy cała jej rodzina, wraz z 109 innymi mieszkańcami jej rodzinnego miasteczka przybyła do brazylijskiej prowincji Santa Caterina. Jako nastolatka P. przejawiała chęć wstąpienia do zakonu, ale przeszkadzał jej w tym młody wiek oraz bieda; jej matka zmarła (w sierpniu 1886) w czasie porodu kolejnego dziecka (w sumie było ich dziesięcioro), a ojciec ciężko pracował, by utrzymać tak liczną rodzinę. Dopiero ponowny ożenek ojca stworzył P. okazję zrealizowania planów; z kilkoma przyjaciółkami założyła kongregację Sióstr Mniejszych Niepokalanego Poczęcia, składając śluby czystości i pokory (7 grudnia 1895 r.); w ciągu kilku lat jej kongregacja, zajmująca się opieką nad chorymi umysłowo, opuszczonymi i ubogimi, rozszerzyła znacznie swoją działalność i w 1903 roku siostry zaczęły pracę misyjną w Sao Paulo. Sześć lat później, na skutek wewnętrznych konfliktów, decyzją arcybiskupa P. została pozbawiona urzędu przełożonej; wtedy rozpoczęła pracę od nowa, tym razem w szpitalu św. Wincentego à Paulo w Bragança Paulista; zajmowała się nieuleczalnie chorymi i nędzarzami z tzw. faveli; w 1918 roku ponownie powołano ją na przełożoną, ale jedynie klasztoru macierzystego w Ipiranga, gdzie przeżyła kolejnych 20 lat. W 1938 roku ujawniły się bardzo poważne komplikacje nieleczonej cukrzycy; przeszła kolejne amputacje palców dłoni, a w 1940 roku straciła wzrok; ostatnie lata życia spędziła przykuta do łóżka; zmarła 9 lutego wśród wielkich cierpień, które jednak nie wpłynęły na jej pogodną, mądrą osobowość. Beatyfikował ją 18 października 1991 papież Jan Paweł II w czasie pielgrzymki do Ameryki Południowej i on też dokonał jej uroczystej kanonizacji 19 maja 2002. Święta znana jest jako P. od Serca Jezusa Konającego; kult Serca Jezusowego, silny w Ameryce Południowej, zaszczepili tam misjonarze-jezuici; religijność świętej została uformowana w duchu ignacjańskim i zasadom tym pozostaje wierne działające do dziś zgromadzenie, zajmujące się na kilku kontynentach ludźmi najbardziej potrzebującymi pomocy. Wspomnienie – w dies natalis.