papież (ok. 700-767)
– urodził się w Rzymie i był bratem swego poprzednika na Stolicy Piotrowej, Stefana II (lub, według innej numeracji, III, bowiem poprzednik tego papieża, który też przyjął imię Stefan, zmarł w trzy dni po wyborze i nie otrzymał sakry biskupiej). Został wybrany papieżem 29 maja 757 roku jako człowiek świecki i dopiero po wyborze udzielono mu wszystkich stosownych święceń. Dzięki układom zawartym przez brata (tzw. traktat z Quierzy) stał się zarazem panem i władcą rozległego Państwa Kościelnego. Usiłował kontynuować politykę Stefana II, utrzymując dobre stosunki z królem Franków, Pepinem, w którym widział obrońcę przed najazdami Longobardów. Nowy wszakże król Longobardów, Dezyderiusz, wdał się w układy z Pepinem, co bardzo zaniepokoiło papieża. Nie załagodził, trwającego dłuższy czas, napięcia w stosunkach z Konstantynopolem, gdzie przewagę zdobyli, popierani przez cesarza Konstantyna V, przeciwnicy świętych wizerunków (ikonoklaści). Niejasna i grożąca wybuchem zamieszek sytuacja utrzymywała się w samym mieście, gdzie trwała walka o wpływy i kompetencje między duchowieństwem a szlachtą wywodzącą się z dawnych rodów senatorskich, właścicieli latyfundiów i rycerzy. Niepokoje wybuchły nawet w czasie wyboru P. na papieża. P. zareagował na nie stanowczo, usuwając zbyt agresywnych przeciwników politycznych. Z dokumentów współczesnych wynika, że trudno byłoby mu jednak zarzucić okrucieństwo wobec rywali – jeśli mógł, łagodził surowe wyroki, a niektórych skazanych nawet ułaskawiał. Zmarł 28 czerwca 767 roku i w tym dniu jest wspominany.