Doktor Kościoła (ok. 380-450)
– związany jest z Rawenną, choć urodził się w Imoli (dawne Forum Cornelii) we Włoszech. Wychowywał go i kształcił tamtejszy biskup, Korneliusz; uczynił go też swym wikariuszem generalnym. Około 421 (lub 426) roku został arcybiskupem Rawenny. Był doradcą cesarzowej Galii Placydy i jej synów. Za jego czasów znaczenie Rawenny poważnie wzrosło, do czego przyczyniła się zapewne sława P. jako kaznodziei. Kazania, gromadzące tłumy, zyskały mu przydomek „Chryzologa”, czyli Złotoustego; należy w nim przeto widzieć zachodni odpowiednik wschodniego św. ➞ Jana Chryzostoma. Badacze jednak przestrzegają przed zbyt łatwymi analogiami, bowiem każdy z nich reprezentował inny typ homiletyki: P. – raczej retoryczny i pouczający, zaś św. Jan Chryzostom – spekulatywny i analityczny. Trudno jednak P. odmawiać głębi myśli, a także żarliwego zaangażowania w najważniejsze problemy teologiczne swego czasu. Zachował się list do archimandryty Eutychesa (ok. 378-454), który zwrócił się do P. o poparcie jego nauczania o naturze Chrystusa. Eutyches, walcząc z *nestorianizmem, zabrnął w inną ślepą uliczkę i twierdził, że Zbawiciel był wyłącznie Bogiem. Monofizycka herezja nestoriańska doprowadziła do poważnego rozbicia między Kościołami rzymskim i wschodnim (m.in. gorszące zajścia w czasie synodu efeskiego w 448 roku). P. odpowiedział Eutychesowi, by po prostu trzymał się nauki Kościoła rzymskiego, a wtedy nie będzie błądził. Dowodzi to bezdyskusyjnego uznania prymatu papieża przez arcybiskupa Rawenny. P. zmarł w Imoli 31 lipca 450 roku. Pozostawił ogromną liczbę kazań, które zebrał biskup Feliks (Collectio Feliciana); jest ich 376. Przyjaźnił się m.in. ze św. ➞ Germanem z Auxerre, który odwiedził go w Rawennie. Jego relikwie znajdują się w rodzinnej Imoli, w podziemiach katedry, obok grobu św. ➞ Kasjana. W 1729 roku papież Benedykt XIII uznał P. Doktorem Kościoła.