(ok. 1189-1249 lub 1258)
– ponoć pochodził z osiedlonej od XI w. w Hiszpanii rodziny irlandzkiej. Urodził się w Barcelonie; kiedy miał 20 lat był już całkowitym sierotą. Hagiografowie powiadają, że po śmierci rodziców rozdał odziedziczony majątek biedakom, a sam udał się z Szymonem Montfortem na krucjatę przeciwko *katarom (1209). Po jej zakończeniu wrócił do Hiszpanii i tu, poruszony losem chrześcijan pozostających w niewoli Arabów na południu kraju, począł formować zakon, którego zadaniem miałoby być wykupywanie niewolników. Wzorem była mu działalność trynitarzy, zajmujących się wykupem chrześcijan z rąk arabskich w północnej Afryce. Powodzenie pierwszej akcji, w czasie której wykupiono aż 300 osób, utwierdziło go w tych zamiarach. Zyskał poparcie finansowe króla Aragonii, Jakuba I, zaś św. ➞ Rajmund z Penafort, wtedy kanonik katedry w Barcelonie, przyrzekł napisać dla nowego zgromadzenia regułę. 10 sierpnia 1218 roku odbyły się w Barcelonie obłóczyny pierwszych zakonników Zgromadzenia NMP Od Wykupu Niewolników. Obok zwykłych ślubów złożyli oni jeszcze dodatkowy: że w razie konieczności sami oddadzą się w niewolę za innych ludzi. Pierwszym domem zakonnym stał się podarowany przez króla szpital św. Eulalii w Barcelonie. Przy zgromadzeniu zawiązał się zakon rycerski, który miał walczyć z Maurami aż do całkowitego uwolnienia kraju spod ich władzy. Zakon został zatwierdzony przez papieża Grzegorza IX (1235) i potwierdzony przez papieża Innocentego IV na soborze w Lyonie (1245). Nadano wówczas zakonowi, zwanemu mercedariuszami, szerokie przywileje, które umożliwiły mu rozszerzenie działalności. P. z towarzyszami wykupił łącznie kilka tysięcy ludzi. Po odbiciu Walencji z rąk Maurów jeden z tamtejszych dawnych meczetów zamieniono na kościół mercedariuszy; obok powstał ich klasztor. Na kilka miesięcy przed śmiercią P., jako sędziwy już starzec, miał oglądać zdobycie Sewilli przez króla św. ➞ Ferdynanda III i wziąć udział w kapitule generalnej swego zakonu w Barcelonie. Zmarł w samo Boże Narodzenie 1249 roku, choć wymienia się też datę o dziesięć lat późniejszą. Kult P. zatwierdził papież Urban VIII w 1628 roku, a na cały Kościół przeniósł papież Aleksander VII w 1664 roku. Relikwie świętego, złożone początkowo w kościele przy domu generalnym, zaginęły. Wspominano P. 31 stycznia, potem 28 stycznia, choć według zasad przyjętych przez reformę liturgiczną z 1969 roku powinno się to czynić w dies natalis – 25 grudnia.