właśc. Jan Sanabria Garavito (1499-1562)
– urodził się w Alcantarze (Hiszpania). Jego ojcem był burmistrz tego miasta, Alfons Garavito, matką Maria Vilela Sanabria. Po ukończeniu szkoły w Alcantarze udał się na uniwersytet do Salamanki i ukończył studia teologiczne w wieku zaledwie 16 lat (1515). Zaraz potem wstąpił do franciszkanów-obserwantów w Manjares, przyjmując imię zakonne, pod jakim jest dziś znany. Wyróżnił się taką surowością życia, że mianowano go gwardianem – bez stosownych święceń kapłańskich (otrzymał je w 1524 roku). Ten sam urząd sprawował w konwentach w Badajoz i Placencji. W 1538 roku został prowincjałem obserwantów na całą Hiszpanię i Portugalię, zaś król Jan III wziął go na swój dwór jako spowiednika. Celem P. stało się przywrócenie w domach franciszkańskich pierwotnej surowej reguły i karności. Sam zresztą stał się przykładem życia niesłychanie surowego: narzucił sobie drastyczne posty, spał tylko siedząc, oparty o ścianę bardzo małej celi. W największe mrozy nie używał obuwia, a w wielkie upały powstrzymywał się od picia wody. Reguły, jakie ułożył dla zreformowanych przez siebie klasztorów, przewidywały długie modlitwy, spanie na gołych deskach lub ziemi; nie wolno było jeść mięsa, nabiału, ryb; zabronione było też wino. Nic dziwnego, że wielu uznawało te reguły za niemożliwe do przestrzegania. Za zezwoleniem papieża Juliusza III P. zrzekł się wszystkich urzędów (1554) i całkowicie poświęcił życiu kontemplacyjnemu w klasztorze Cebollas. Ponieważ znaleźli się wśród obserwantów bracia, którzy zapragnęli żyć według jeszcze surowszej reguły zaproponowanej przez P., zako nowi groził rozłam. Obserwanci uniemożliwili więc praktycznie swoim zakonnikom przechodzenie do wspólnoty alkantariańskiej. P. przeniósł wówczas swoją reformę do wspólnot franciszkanów konwentualnych; pierwszy zreformowany klasztor powstał w 1554 roku, drugi – trzy lata poźniej, a gdy powstały jeszcze trzy kolejne domy, utworzono osobną kustodię, zatwierdzoną przez papieża Pawła IV (1559). Dzisiaj tych prowincji jest 20; od czasów papieża Leona XIII (1878-1903) należą one do obserwantów. P. przyjaźnił się ze św. ➞ Teresą z Ávili i to za jego namową podjęła ona dzieło reformy zakonów karmelitańskich. Zmarł 18 października 1562 roku. Pozostawił po sobie pisma ascetyczne, m.in. Traktat o modlitwie i medytacji oraz Odpowiedź na 33 punkty relacji Teresy z Ávili. Beatyfikacji dokonał papież Grzegorz XV w 1672 roku, a kanonizował P. papież Klemens IX w 1669 roku. Święty jest patronem diecezji Coria oraz prowincji Estramadura w Hiszpanii, a także całej Brazylii. Wspominany 19 października. W Polsce imię świętego jest w wielkiej czci w domach reformatów, choć rodzin alkantarystów ani też alkantarystek nigdy u nas nie było.43 Św. Piotr z Alkantary, Giovanni Battista Tiepolo