(koniec XII w.-1252)
– urodził się w Weronie (włoska Lombardia). Jego rodzice byli *katarami, a gdy go osierocili, wychowania P. podjął się stryj, również zwolennik tej herezji. P. uczęszczał jednak do parafialnej szkoły katolickiej, gdyż katarzy nie prowadzili własnego szkolnictwa. Po ukończeniu szkoły średniej udał się na uniwersytet w Bolonii i tam poznał św. ➞ Dominika, wstąpił do jego zakonu i przyjął habit w 1221 roku. Po wyświęceniu na kapłana pełnił obowiązki kaznodziei w Mediolanie, Wenecji, Perugii, Como, Vercelli, Rzymie, Florencji; przez jakiś czas był opiekunem duchowym i przeorem w domach braci serwitów w Astii i Piacenzy (1248-50). Podjął się także trudnej i niebezpiecznej misji nawracania katarów, znając dobrze tę sektę od środka. Kiedy papież Innocenty IV wydał katarom ostateczną wojnę, ustanowił P. swoim legatem i inkwizytorem. Gorliwość P. w zwalczaniu katarów ściągnęła nań ich zemstę: 6 kwietnia 1252 roku został zamordowany w drodze z Mediolanu do Como. Jego ciało przeniesiono do kościoła przy mediolańskim klasztorze dominikanów, a grób otoczyła sława miejsca cudownego. Już w niecały rok po śmierci papież ogłosił P. świętym-męczennikiem, wyznaczając jego wspomnienie na 29 kwietnia; według nowego kalendarza obchodzi się je w dies natalis. Relikwie do dziś znajdują się w Mediolanie, w grobowcu wykonanym przez Jana Balduccio (1339). W Weronie wystawiono P. piękną świątynię. W Polsce jego słaby kult zachował się jedynie w klasztorach dominikańskich.