(?-155 lub 169)
– jest jednym z tzw. Ojców Apostolskich (obok św. ➞ Klemensa I, papieża, ➞ św. Ignacego z Antiochii, św. ➞ Papiasza), będących łącznikami między pierwszymi apostołami a Kościołem lat późniejszych. Według świadectwa św. ➞ Ireneusza, który był uczniem P., naszego świętego należy uznać za wychowanka św. ➞ Jana Apostoła. Tertulian i św. Hieronim świadczą, że św. Jan uczynił P. biskupem Smyrny w Azji Mniejszej. To do niego napisał słynny list św. Ignacy z Antiochii. Później P. pojechał do Rzymu, aby pertraktować tam z papieżem Anicetem w sprawie Wielkiego Postu i terminu święta Wielkiejnocy (na Zachodzie obchodzono je w innym terminie niż na Wschodzie). W czasie pobytu w Rzymie miał podobno nawrócić wielu zwolenników Walentyniana i Marcjona – kapłanów głoszących poglądy gnostyckie (Marcjon m.in. mówił o nietożsamości Boga ze Starego Testamentu i Boga w Chrystusie). P. rządził w Smyrnie przez blisko 60 lat; jako starca oskarżono go o lekceważenie bogów pogańskich i stawiono przed prokonsulem Stacjuszem Kodratosem, który skazał sędziwego biskupa na śmierć w płomieniach. Kiedy się okazało, że ogień nie ima się ciała, biskup zginął od pchnięcia puginałem. Do końca nie wyrzekł się swej wiary i jak wynika z cennego świadectwa – Martyrium Polycarpi – pouczał prokonsula, iż płomienie ziemskie szybko gasną, w odróżnieniu od ogni piekielnych. P. był autorem pięknego Listu do Filipian, który dochował się częściowo w języku greckim, częściowo w przekładzie łacińskim. Zawiera on wykładnię kanonu Pisma Św. oraz tradycji apostolskiej, charakterystyczną dla pierwszych wieków Kościoła Wschodniego.Wspomnienie P. wyznaczano kiedyś na 26 stycznia; obecnie przypada ono, zgodnie z synaksariami greckimi, 23 lutego.