(ok. 1000-53)
– urodził się ponoć w Chotouniu koło grodu Kourim w Czechach. Być może kształcił się w Wyszehradzie, choć dane na ten temat nie są wiarygodne. Był też kapłanem diecezjalnym – zresztą żonatym, zgodnie z obyczajem panującym wówczas nie tylko w Czechach. Jeden z jego synów, Emmeran, miał zostać opatem w Sazawie, a opactwo to było fundacją jego ojca. Związany był P. z liturgią słowiańską, zaszczepioną w Czechach przez świętych ➞ Cyryla i ➞ Metodego. Jak się z nią zapoznał – nie wiemy. Być może stało się to w samych Czechach, a może w czasie pobytu P. w jakimś klasztorze na Rusi, skąd przywiózł do ojczyzny księgi liturgiczne spisane cyrylicą i osiadł jako pustelnik w okolicach Sazawy. Cieszył się poparciem książąt czeskich: Oldrzycha i Brzetysława I, mógł więc kultywować bez przeszkód obrządek słowiański. Zmarł 25 marca 1053 roku. Jego dzieło poszło rychło w zapomnienie pod wpływem tendencji zachodniofilskich, o których decydowały względy polityczne. Pod wpływem łacińskim przygasł także pierwotny kult pustelnika sazawskiego; mówiono, iż kult ten zatwierdzono oficjalnie w 1204 roku, ale dokumentów na ten temat nie ma. W istocie Stolica Apostolska uznała go świętym sześćset lat poźniej, w 1804 roku. Z tej okazji na Jasnej Górze odsłonięto niewielki pomniczek świętego. W 1588 roku szczątki P. przeniesiono do Pragi i umieszczono w kościele Wszystkich Świętych. Kiedy w późnym średniowieczu w okolicach Sazawy rozwinęło się górnictwo – uznano P. patronem tamtejszych górników. Wspomnienie – w dies natalis.