także Rafqa (1832-1914)
– urodziła się 29 czerwca w wiosce Himlaya (Liban) jako jedyne dziecko Mourada Saber el-Choboq el Rayessa i Rafki Gemayel; na chrzcie św. otrzymała imię Boutroussieh. Matka zmarła, gdy R. miała siedem lat i śmierć ta była dla dziewczynki głębokim wstrząsem; jeszcze głębiej przeżyła fakt, iż ojciec – borykający się z kłopotami finansowymi – postanowił w 1843 roku wysłać ją do zaprzyjaźnionej rodziny w Syrii jako służącą. Po powrocie do domu stwierdziła, że sytuacja całkowicie się zmieniła: ojciec ożenił się powtórnie, macocha zaś zdecydowała już o małżeństwie R. z jednym z jej synów. Nie chcąc podporządkować się woli macochy dziewczyna musiała znosić wiele upokorzeń, również ze strony swego ojca; jedynym wyjściem okazało się więc opuszczenie domu i wstąpienie do klasztoru NMP Wyzwolicielki w Bikfaya, co nastąpiło w 1860 roku; po roku nowicjatu R. otrzymała habit zgromadzenia i złożyła pierwsze śluby. Skierowano ją do pomocy w kuchni w seminarium jezuickim w Ghazir, gdzie jej zainteresowanie teologią zwróciło uwagę Eliasa Houwayeka i Boutrosa el Zoghbi (późniejszego arcybiskupa i patriarchy); dzięki ich pomocy R. mogła w wolnych chwilach studiować język arabski, poznawać tajniki kaligrafii i matematyki. W 1860 roku wysłano ją jako katechetkę do Deir el Kamar – nie było to zadanie bezpieczne, gdyż w tamtym okresie wybuchły w Libanie zamieszki, których ofiarami padali chrześcijanie i R. często ryzykowała życiem, by wypełnić swoje zadanie. Po roku została przeniesiona do wsi Maad, gdzie zorganizowała, wraz z kilkoma innymi siostrami, szkołę dla dziewcząt zamierzających wstąpić do jej zgromadzenia. Niestety, zgromadzenie to przeżywało wówczas poważny kryzys; właśnie w owym okresie – jak mówią dokumenty – R. miała wizję, w której św. ➞ Grzegorz z Nyssy, św. ➞ Szymon i św. ➞ Antoni Pustelnik nakazali jej wstąpienie do żeńskiego zgromadzenia maronickiego; uczyniła to niezwłocznie. W lipcu 1871 roku przyjęła habit w klasztorze św. Szymona w Aito, a następnego roku złożyła śluby, przyjmując imię, pod jakim jest dziś znana; w klasztorze tym spędziła 26 kolejnych lat, a jej surowość w przestrzeganiu reguły i gorliwość w modlitwie stały się wzorem dla innych sióstr. Na początku października 1885 r. w trakcie modlitwy uczuła nieznośny ból w głowie, który następnie objął oczy; przełożona klasztoru nakazała leczenie, a gdy zawiedli miejscowi lekarze, zawieziono ją do Bejrutu, gdzie poddała się po kilku miesiącach skomplikowanej operacji, którą zniosła bez znieczulenia; operacja nie przyniosła skutku i R. straciła wzrok w prawym oku; wkrótce choroba objęła również lewe oko. Przez 12 lat próbowano przynajmniej złagodzić ogromne bóle głowy – bezskutecznie. Kiedy libańscy maronici zdecydowali o założeniu klasztoru św. Józefa w al Dahr Grabta, sześć sióstr, wśród których była R., posłano do tej nowej placówki (1897); niestety – zaczął się wówczas nowy etap jej choroby: straciła wzrok całkowicie, paraliż zaczął obejmować ręce i nogi (prawdopodobnie były to skutki nieleczonej gruźlicy lub nowotworu mózgu). Ostatnie lata życia R. wypełnione były wielkim cierpieniem; zmarła 23 marca i została pochowana na przyklasztornym cmentarzu; w lipcu 1927 dokonano przeniesienia jej szczątków do kaplicy klasztoru. Beatyfikował ją 17 listopada 1985 roku papież Jan Paweł II i on również ogłosił ją świętą 10 czerwca 2001 roku. Wspomnienie – w dies natalis.