(IX w.)
– był kapłanem żyjącym w zajętej przez Maurów Kordobie (Hiszpania). Miał dwóch braci, z których jeden praktycznie porzucił wiarę, a drugi był muzułmaninem. Pewnego dnia, próbując godzić braci, został przez nich ciężko pobity. Jeden z nich obnosił potem nieprzytomnego R. po całym mieście i oświadczał, że ten wyrzekł się Chrystusa. Gdy R. odzyskał przytomność, zaprzeczył oszczerstwu, lecz mimo to zaprowadzono go przed sąd, przed którym brat oskarżył go ponownie o to, że przeszedłszy wpierw na mahometanizm, powrócił znów do wiary chrześcijańskiej (taka konwersja była w krajach islamskich karana). R. oświadczył, że nigdy się nie zaparł się Chrystusa, lecz jego słowom nie dano wiary. Uwięziono go w jednym z najgorszych lochów Kordoby. Tam R. zaprzyjaźnił się z Salomonem, również oskarżonym o odstępstwo od mahometanizmu. Pomimo uciążliwości więzienia obaj nie załamali się i nawet rozdzielenie przyjaciół nic w ich postawie nie zmieniło. Widząc tak wielki upór więźniów, sędzia skazał ich na śmierć. Obaj zostali ścięci. Kościół wspomina R. 13 marca.