(1233-53)
– pochodziła z ubogiej rodziny, a jej rodzice, Jan i Katarzyna, byli bardzo pobożni. Legenda powiada, że dziewczynka otrzymała na chrzcie św. takie właśnie imię w związku z nadzwyczajną urodą. Mając 12 lat wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. W roku 1250 ciężko zachorowała, a kiedy została cudownie uleczona, całkowicie poświęciła się nawracaniu innowierców. Praktykując ascetyczny tryb życia przywdziała habit zakonny i rozpoczęła pracę apostolską w rodzinnym Viterbo (Włochy), w którym było wielu zwolenników patarynów i *katarów. Miasto znajdowało się wówczas w ręku Fryderyka II, przeciwnika papieża. Gorliwość apostolska sprawiła, że heretycy rozpoczęli prześladowania jej rodziny, wreszcie ją samą wypędzili z miasta. Po śmierci Fryderyka wróciła do rodzinnego miasta, gorąco przyjmowana. Niestety, prawdopodobnie ze względu na bardzo słabe zdrowie odmówiono jej przyjęcia do klasztoru klarysek w Viterbo. Wkrótce zmarła, wycieńczona życiem ascetycznym i pracą apostolską, w wieku zaledwie 20 lat. Już w 1257 roku papież Aleksander IV nakazał przenieść relikwie świętej do kościoła klarysek, biorąc pod uwagę liczne cuda następujące przy jej grobie. On też wpisał ją do katalogu świętych w 1258 roku. Zmumifikowane ciało R. do dziś spoczywa w Viterbo i można je oglądać w kryształowej trumnie. Kult świętej był kiedyś tak ogromny, że w Argentynie i Kolumbii założono miasta noszące jej imię (Santa Rosa). Papież Benedykt XV ogłosił św. R. patronką młodzieży żeńskiej Akcji Katolickiej Italii. Malarze przedstawiają świętą w habicie tercjarki z różami w ręku lub z koszykiem; legenda mówi, że gdy pewnego razu niosła ukryty w koszu chleb dla najuboższych, ojciec z ciekawości odsłonił go i ujrzał róże zamiast chleba (podobny motyw znajdziemy np. w żywocie św. ➞ Elżbiety z Turyngii). Niekiedy przedstawiana jest podczas przyjmowania komunii św. albo jak klęczy przy ołtarzu i widzi we śnie narzędzia męki Chrystusa. Kościół wspomina ją 6 marca.