(ok. 1125-60)
– urodziła się na Sycylii w zamku Oliwella w pobliżu Palermo. Pochodziła ze znakomitej rodziny. Według niezbyt wiarygodnego i kwestionowanego przez bollandystów podania jej ojciec, hrabia Sinibald, miał pozostawać w służbie króla Normanów, Rogera II. Ta sama legenda powiada też, że gdy dziewczynka miała się narodzić, matka otrzymała nakaz z nieba, by nadać jej imię R., łączące w sobie dwa wyrazy: róża i lilia. Miał to być symbol jej życia pokutnego (kolce róży) i niewinności (biel lilii). Mimo świetnych perspektyw związanych z pochodzeniem, R. wzgardziła rozkoszami świata i złożyła ślub dozgonnej czystości. Zmuszana przez rodziców do małżeństwa, udała się na pobliską górę i tam jako pustelnica zamieszkała w jednej z grot. Nieprzyzwyczajony organizm nie wytrzymał tak ciężkich warunków i R. zmarła. Góra, na której zamieszkała, liczy 606 m n.p.m. i nosi nazwę Monte Pellegrino (Wzgórze Pielgrzymów). 15 lipca 1624 roku przypadkowo odkryto relikwie świętej. W grocie, na jednej ze ścian, znaleziono napis: „Ja, Rozalia Sinibaldi, córka Boża, postanowiłam dla miłości Chrystusa zamieszkać tutaj”. Podanie głosi, że po znalezieniu relikwii i ich przeniesieniu do katedry w Palermo, ustała zaraza grasująca w mieście. Odtąd R. była wzywana jako patronka chroniąca od zarazy. Kult świętej jest bardzo żywy na Sycylii do dziś, zwłaszcza zaś na Monte Pellegrino, gdzie w XVII wieku wystawiono ku jej czci specjalną kaplicę. W drogocennym relikwiarzu ze złota umieszczono jej szczątki. Co roku sanktuarium nawiedza wiele tysięcy pielgrzymów. W roku 1630 papież Urban VIII nakazał wpisać imię świętej do Martyrologium i wyznaczył dzień dorocznej pamiątki na 4 września. Ikonografia przedstawia R. jako pustelnicę u wejścia do jaskini, wypisującą na ścianie cytowane wyżej zdanie lub jako dziewicę z wieńcem róż na czole.51 Św. Rozalia, rzeźba z kaplicy na Monte Pellegrino