(ok. 1197-1253)
– urodził się w Wych, w pobliżu Worcester (Anglia). Jako młodzieniec musiał się zająć administracją majątku rodzinnego. Odrzucił więc propozycje małżeńskie, a po uregulowaniu spraw majątkowych wyruszył na studia do Oxfordu. Jednym z jego profesorów był św. ➞ Edmund. Po ukończeniu studiów wybrał się do Paryża i Bolonii dla pogłębienia swej wiedzy. Gdy miał 38 lat, wybrano go rektorem uniwersytetu w Oxfordzie. Ponadto św. Edmund, wówczas prymas Anglii i arcybiskup Canterbury, mianował go swoim kanclerzem (1237). Kiedy w 1244 roku opustoszała diecezja w Chichester, wybrano na jej pasterza właśnie R. Jednak król Henryk III, znając nieustępliwość duchownego w obronie praw Kościoła, wyboru nie zatwierdził. Prymas jednak decyzję biskupów podtrzymał, co spowodowało zajęcie dóbr diecezjalnych przez króla. Wtedy R. musiał uchodzić z kraju do Rzymu, by tam uzyskać potwierdzenie nominacji. Papież Innocenty IV potwierdził w Lyonie wybór, a nawet osobiście udzielił mu sakry. Zagrożony klątwą Henryk III zwrócił po dwóch latach dobra biskupowi. Zasłynął R. z zarządzeń administracyjnych, które świadczą zarówno o jego gorliwości duszpasterskiej, jak i talencie organizacyjnym. Domagał się celibatu od księży, nakazał udzielać sakramentów świętych bezpłatnie, wiernych zobowiązał do uczestnictwa w Mszy św. w każdą niedzielę, popierał wyprawy krzyżowe. Zmarł nagle w Dover 3 kwietnia, podczas wizytacji budowanego tam kościoła ku czci św. Edmunda. Kanonizacji dokonał papież Urban IV w 1262 roku. 16 czerwca 1276 roku uroczyście przeniesiono relikwie do katedry w Chichester i umieszczono pod głównym ołtarzem. Niestety, król Henryk VIII nakazał zniszczyć grobowiec świętego jako bojownika o niezależność Kościoła od władzy państwowej. Ikonografia przedstawia św. R. w stroju biskupim, z kielichem w ręku. Wiąże się to z podaniem głoszącym, że kiedy R. wypadł kielich z ręki, Przenajświętsza Krew się z niego nie wylała. Kościół wspomina świętego 3 kwietnia.