(1540-1604)
– Feliks, bo tak najpierw miał na imię, pochodził z włoskiej miejscowości Montegranaro, z ubogiej wiejskiej rodziny. W dzieciństwie pasł owce i pomagał na budowach. Jako wątłe i niezbyt zaradne dziecko był brutalnie i z lekceważeniem traktowany przez najbliższych, a także przez przygodnych pracodawców. Pewnego razu przysłuchiwał się kobiecie czytającej głośno książkę religijną. Lektura zrobiła wielkie wrażenie na młodzieńcu. Postanowił, wbrew rodzinie, wstąpić do zakonu kapucynów, którzy mieli klasztor w Tolentino. Całe życie spędził we wspólnocie zakonnej będąc furtianem i kwestarzem w różnych klasztorach. Nie umiał pisać i czytać, ale współbraci ujmował gorliwością i duchem modlitwy. Odznaczał się pokorą, łagodnością wobec innych, a surowością wobec siebie. Pozwoliło mu to bardzo często łagodzić napięcia we wspólnocie, a otaczający świat i przyrodę traktować na wzór św. Franciszka. Niezaradny, naiwny i zapewne nieco ograniczony, musiał często znosić zniewagi i upokorzenia. Czynił to jednak z podziwu godną cierpliwością. Zmieniał wielokrotnie miejsce pobytu, zawsze jednak z posłuszeństwem poddawał się woli przełożonych. W swoim życiu przebywał w prawie wszystkich klasztorach w prowincji Ascola. Jednakże mieszkańcy miast i władze miejscowości niejednokrotnie protestowały u władz zakonnych, chcąc S. zatrzymać u siebie: fascynował i zarazem budował ludzi swą postawą. Pod koniec życia zrodziło się w nim pragnienie, by oddać życie za Chrystusa. Prosił więc władze zakonne o pozwolenie wyjazdu na misję, gdzie spodziewał się znaleźć okazję do męczeńskiej śmierci. Nie zdążył jednak zrealizować tego pragnienia i zmarł w Ascoli, w jednym z miejscowych klasztorów 12 października 1604 roku. Pogrzeb stał się manifestacją dziękczynienia dla skromnego zakonnika, a miejsce jego wiecznego spoczynku rychło zamieniło się w cel licznych pielgrzymek. Jak podkreślają źródła, u grobu S. ludzie często otrzymywali nadzwyczajne łaski. W 1611 roku władze zakonne rozpoczęły starania o oficjalne zaaprobowanie kultu św. S. Znalazły one swój swój finał w beatyfikacji (1729) i kanonizacji S., której dokonał papież Klemens XIII 38 lat później. Jako miejsce przechowywania relikwii S. wskazuje się miejscowość Solesta i tamtejszy klasztor kapucyński. Wspominany w dies natalis.