właśc. Anicius Severinus Boethius (475-524)
– był z pochodzenia Rzymianinem. Jego ojciec, z rodu Anicjuszów, piastował urząd senatora, zaś sam S. został – po otrzymaniu odpowiedniego wykształcenia i nabraniu doświadczenia – konsulem panującego w Rzymie króla Ostrogotów, Odoakra. Został jednak pozbawiony godności i majątku, kiedy fałszywie oskarżono go przed następnym królem, *arianinem Teodorykiem, o spiskowanie z Konstantynopolem. S. uwięziono w Pavii i poddawano torturom. Wycieńczony, zmarł w 524 roku. Mniej więcej w tym samym czasie podobną śmiercią zginęli papież Jan I i Symmach, teść S. Szczątki S. złożono w kościele św. Piotra in Ciel d’Oro w Pavii, gdzie spoczywają do dziś. Zaznaczył się nie tylko w historii Kościoła, ale jako filozof i tłumacz. Uważa się nawet, że był ostatnim prawdziwie „rzymskim” pisarzem. Najbardziej znanym jego dziełem, tłumaczonym na większość języków europejskich, jest traktat O pocieszeniu, jakie daje filozofia. Przepojone jest ono duchem stoickim i platońskim do tego stopnia, że trudno je nazywać dziełem stricte religijnym. Pisał je już jako oczekujący na ostateczny wyrok więzień Teodoryka. Pozostawił ponadto po sobie łacińskie przekłady dzieł filozofów greckich (kilkanaście tekstów Arystotelesa, Pitagorasa oraz neoplatończyka Porfiriusza), a także kilka mniejszego znaczenia pism, m.in. Krótki wykład religii chrześcijańskiej oraz rozprawy z dziedziny matematyki, logiki i muzyki, w których kontynuował idee starożytnych pisarzy i uczonych. Pisma te stały się w wiekach średnich jednym z głównych źródeł znajomości arystotelizmu, stąd też i imię translatora wspominano z czcią. Papież Leon XIII zatwierdził w roku 1883 kult oddawany S. jako męczennikowi. Wspomnienie – 23 października.