(?-537)
– był synem papieża Hormizdasa (panował w latach 514-523) i zanim wybrano go papieżem po śmierci św. Agapita, zmarłego na wygnaniu w Konstantynopolu (536), był zaledwie subdiakonem. Historycy podkreślają, że na wybór S. miał spory wpływ król Ostrogotów, Teodahad, który wolał – w obliczu wojny z cesarzem Justynianem – by na tronie Piotrowym znajdował się człowiek zaufany. Pontyfikat S. to okres walk o utrzymanie papieskiego tronu i zachowanie czystości religii katolickiej. Poparcia u S. szukała m.in. cesarzowa Teodora, sprzyjająca *monofizyckiej sekcie acefalów, papież jednak stanowczo sprzeciwił się cesarzowej. Właśnie swą nieugiętą postawą wobec wrogów Kościoła, nawet w sytuacji zagrożenia życia, zapisał się S. w katolickiej hagiografii. Teodora, podejmując walkę z S., obiecała papiestwo ambitnemu archidiakonowi Wigiliuszowi, od którego uzyskała obietnicę potępienia soboru w Chalcedonie. Stronnictwo wrogie papieżowi otrzymało pomoc od Belizariusza, wodza wojsk cesarza Justyniana; na początku grudnia 536 roku Belizariusz przeprawił się do Italii i wkroczył do Rzymu, co otwarło drogę bizantyńskim wpływom na Półwyspie Apenińskim. Sprzymierzeni wrogowie, mając przewagę militarną, wywieźli S. do Patary w Grecji, zaś Wigiliusz został papieżem. Nie mieli jednak na te działania zgody samego cesarza. Justynian, który dowiedział się o wszystkim, rozkazał odesłać papieża S. do Rzymu. Wrogowie jednak zatrzymali go na jednej z wysepek pod Neapolem. Tu S. zmarł w roku 537. Na tronie papieskim pozostał Wigiliusz.