(?-459)
– urodził się na pograniczu Cylicji i Syrii, w miejscowości Sisa (dzisiejsze Islahije w Turcji). Jego rodzina zajmowała się pasterstwem. Po sprzedaży odziedziczonej po rodzicach posiadłości S. przyłączył się do jednej ze wspólnot zakonnych w Teledzie, a pieniądze rozdał ubogim. Po jakimś czasie rozpoczął życie pustelnicze. Jego skłonność do skrajnych praktyk ascetycznych (krył się w studni, kazał zamurować w maleńkiej celce, przykuł się po potężnego głazu kilkunastometrowym łańcuchem) stała się sławna w chwili, gdy postanowił naśladować – wówczas jeszcze bardzo nielicznych – anachoretów-stylitów, czyli słupników. Przez 40 lat S. mieszkał na platformie umieszczonej na trzymetrowym słupie. Platforma miała nie więcej niż cztery metry kwadratowe. Z niej S. nauczał i udzielał porad duchowych, na niej się modlił słowami zaledwie kilku psalmów, które zapamiętał, a miejscowa ludność dostarczała mu skromnego pożywienia w koszyczku wciąganym na słup za pomoca sznura. Poprzez modlitwę, pokutę i słowo miał nawrócić tysiące ludzi – wspomina o tym Teodoret. Cieszył się ogromnym szacunkiem, nawet wśród pogan. Według podania miał do niego przybyć cesarz Marcjan (450-457). Szybko znalazł naśladowców i stylici byli spotykani niemal na całym Wschodzie. Zmarł w roku 459. Jego pogrzeb stał się prawdziwą manifestacją, w której uczestniczyli przedstawiciele cesarza, hierarchii kościelnej i rzesze wiernych oraz uczniów. Ciało słupnika przeniesiono do Konstantynopola, zaś na miejscu słupa zbudowano za panowania cesarza Zenona (474-491) okazałą świątynię. Zniszczyli ją, niestety, muzułmanie. W 1936 roku zbudowano w tym miejscu ołtarz. Relikwia czaszki S. znajduje się w klasztorze kamedulskim w Arezzo. Wspominany 5 stycznia.