zwany też Z CANTERBURY (602-690)
– pochodził z Tarsu wsławionego wcześniej postacią św. ➞ Pawła; to bogate i potężne niegdyś miasto leżało w Cylicji, w Azji Mniejszej (ob. na terenie Turcji). Musiał pochodzić z zamożnej rodziny, skoro stać go było na studia w Atenach i w Italii. Tam wstąpił do wspólnoty zakonnej i zasłynął z wiedzy oraz religijności; zwrócił w ten sposób na siebie uwagę papieża Witaliana, który w roku 668 wyświęcił go na biskupa, a następnie skierował do pracy misyjnej na Wyspach Brytyjskich. Zasłynął tam jako dobry organizator życia kościelnego. Rządy rozpoczął od zwołania synodu do Herstford w 672 roku. Jego zasługą było wyznaczenie granic diecezji, zorganizowanie anglosaskiej prowincji kościelnej, zapoczątkowanie reform w zakresie obrzędów, liturgii i studiów oraz zwoływanie licznych synodów, które pozwoliły m.in. określić przepisy dyscyplinarne dla duchowieństwa brytyjskiego. W trosce o poziom wiedzy kleru założył szkołę katedralną w Canterbury. Wprowadzał energicznie zachodnią dyscyplinę kościelną, szanując zarazem niektóre miejscowe zwyczaje utrwalone np. przez iroszkockich mnichów. Zmarł 19 września 690 roku. Pozostawił po sobie dziełko Poenitentiale, zaś o nim samym dowiadujemy się m.in. od św. ➞ Bedy Wielebnego. Dniem wspomnienia jest 19 września.