(ok. 800-867)
– urodziła się w Elissie w Paflagonii na terenie Azji Mniejszej. Rodzice jej nosili imiona Mirynus i Teoktysta. W 830 roku została małżonką cesarza Teofila (829-842), syna Michała II. Panowanie Teofila to krwawy okres w historii miejscowego Kościoła. Cesarz był, podobnie jak jego poprzednicy, zaciekłym przeciwnikiem kultu obrazów i relikwii świętych, dlatego prześladował tych, którzy sprzeciwiali się obrazoburcom. Ponieważ T. oraz jej rodzina potępiali odważnie ikonoklazm, cesarz całkowicie odsunął małżonkę od wpływu na rządy krajem, zlecając jej wyłącznie opiekę nad siedmiorgiem dzieci. W 842 roku Teofil zmarł, a rządy w zastępstwie trzyletniego syna, Michała, wyznaczonego na następcę tronu objęła T. Jako regentka zmieniła całkowicie sytuację Kościoła w cesarstwie. Specjalnym dekretem odwołała prześladowanie obrazów i relikwii świętych. Prawowierni biskupi mogli już powrócić z wygnania lub opuścić więzienia, natomiast ikonoklaści musieli opuścić zajmowane urzędy (m.in. stało się tak z patriarchą Konstantynopola, Janem). Z jej inicjatywy w 843 roku zebrał się w Konstantynopolu synod, którego uczestnicy potępili obrazoburstwo. Ustanowiła także specjalne święto, obchodzone w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu i zwane „Ortodoksją” (świętem Prawowierności), które miało przypominać o zakończeniu prześladowań wyznawców Chrystusa. Przyczyniła się do nawrócenia Bułgarów, przeprowadzając z nimi wymianę jeńców – najwyższych ich wodzów. Sytuacja T. zmieniła się w roku 856, po dojściu do władzy jej syna Michała, zwanego w historii Pijakiem. Pozostawał on całkowicie marionetką w rękach wuja Bardasa, który zesłał T. do jednego z klasztorów. Odsunięta od władzy T. otrzymała list od papieża Mikołaja I, pełen troski, a zarazem słów pokrzepienia. Zmarła 11 lutego 867 roku. Wspominana w dies natalis.