(ok. 424-529)
– informacje o tej ważnej dla historii życia zakonnego postaci czerpiemy od Teodora z Petry (VI w.) i Cyryla ze Scytopolis. Pochodzić miał T. z Kapadocji (dziś Turcja). Kierowany pragnieniem osiągnięcia doskonałości chrześcijańskiej udał się do Palestyny. Przebywał w klasztorze przy wieży Dawida, potem w Kathisma i Metopie; pędził także życie pustelnicze przy drodze łączącej Jerozolimę z Betlejem, gdzie wraz z naśladowcami, którzy rychło przyłączyli się do niego, stworzył ważny ośrodek życia mniszego nazwany później jego imieniem. Długo po śmierci T., bo praktycznie aż do XV wieku, miejsce to wpływało na rozwój monastycyzmu w Ziemi Świętej; dzisiaj zajmują je mnisi prawosławni. W 494 roku patriarcha Salustiusz mianował T. przełożonym palestyńskich pustelników. Swe działania T. skoncentrował na obronie prawowierności, trosce o surowe zasady życia mniszego i na walce z pleniącym się na Wschodzie *monofizytyzmem. Współpracował w tym dziele ze św. ➞ Sabą. Zmarł 11 stycznia 529 roku i ten dzień wyznaczono na jego pamiątkę.