właśc. Ignacja (1801-52)
– urodziła się 31 lipca w Bergamo (Włochy) jako pierwsze z siedmiorga dzieci Antoniego i księżnej Heleny Pedrocca-Grumelli – kobiety potrafiącej łączyć wysoką pozycję społeczną z głęboką pobożnością: Helena w młodości zamierzała zostać mniszkąklaryską, jednak jej matka, Antonia, odradziła jej to przepowiadając córce, że urodzi „święte dzieci”. Ignacia wychowywała się i kształciła w domu, a jej preceptorem był m.in. zaprzyjaźniony z rodziną kanonik Józef Benaglio, wikariusz generalny diecezji Bergamo. Była dziewczyną o otwartym, dociekliwym umyśle i dużej inteligencji, co zapewne predestynowało ją do bardziej regularnych studiów, lecz wówczas droga na wyższe uczelnie była dla młodych Włoszek niedostępna. Jednocześnie bardzo wrażliwa, o delikatnej psychice (cierpiała prawdopodobnie na epilepsję, zdarzały się jej również okresy głębokiej depresji) stale myślała o życiu konsekrowanym i w końcu zdecydowała się na wstąpienie do klasztoru benedyktynek San Grata; nie potrafiła tam jednak znaleźć sobie miejsca – trzykrotnie opuszczała klasztor, by powracać i cierpieć, myśląc o własnym zagubieniu. W końcu opuściła klasztor ostatecznie i zdecydowała się rozpocząć prace nad założeniem własnego zgromadzenia, które otrzymało nazwę kongregacji Córek Najświętszego Serca Jezusowego; w ułożeniu reguły pomagał jej kanonik Benaglio (za oficjalną datę powstania zgromadzenia przyjmuje się 8 lutego 1831). Matka T. żyła w 1. połowie XIX w., kiedy Włochy poważnie odczuwały skutki rewolucji francuskiej, rujnującej tradycyjną religijność w tym kraju; sytuację tę T. pojmowała jako wyzwanie dla siebie: celem założonego przez siebie zgromadzenia uczyniła opiekę i edukację dziewcząt z włoskiej klasy średniej – nie tyle biednych, ile po prostu zaniedbywanych przez własne rodziny; dla nich rozpoczęła organizowanie regularnego, dobrego szkolnictwa, a także świetlic i schronisk dla sierot. W 1836 roku kanonik Benaglio zmarł i mimo wcześniejszych zapewnień władz kościelnych, iż nowe zgromadzenie otrzyma stosowną pomoc, rozpoczął się dla matki Teresy okres walki z niechęcią zarówno władz świeckich, jak też wpływowych kręgów w Kościele lokalnym. Trudności te nie zniechęciły założycielki i udało się jej utrzymać egzystencję zgromadzenia, które dziś kontynuuje jej posłannictwo we Włoszech, a także w Brazylii, Argentynie, Boliwii i Afryce Centralnej. Po trudnym i pełnym goryczy życiu T. zmarła w Brescii 3 marca; błogosławioną ogłosił ją w 1946 roku papież Pius XII, a papież Jan Paweł II zaliczył T. do grona świętych 10 czerwca 2001; wspomnienie – 3 marca.