także Ulrich (890-973)
– pochodził z hrabiowskiej rodziny ze Szwabii, mającej w posiadaniu dobra w Kyburgu (obecnie niedaleko Zurichu w Szwajcarii). Jego ojciec miał na imię Hucbald, matka nazywała się Thetbirga; rodzice byli daleko spokrewnieni z rodziną cesarza Ottona. Wychowywał się prawdopodobnie w opactwie św. Galla. W szesnastym roku życia rozpoczął posługę na dworze biskupa Augsburga. Najpierw był jego pokojowcem i pomocnikiem. Z czasem tenże wyświęcił go na kapłana. Sam U. troszczył się gorliwie o swoją formację duchową poświęcając sporo czasu na modlitwę i posługę ubogim. Pokusy miał odganiać słowami: „Zabierz opał, a nie będzie ognia”. W 923 roku U. objął stolicę biskupią w Augsburgu. Stało się to po tym, gdy Madziarzy splądrowali miasto i zniszczyli katedrę. Biskup U. podnosił na duchu skrzywdzonych mieszkańców miasta, odbudowywał kościół i starał się towarzyszyć wiernym w ich problemach. Stąd np. częste wizytacje poszczególnych rejonów diecezji. Regularnie, co pół roku spotykał się z klerem diecezjalnym i zakonnym. Węgrzy raz jeszcze zaatakowali Augsburg, miasta jednak nie zdobyli, co mieszkańcy przypisali modlitwie swego biskupa. Otaczano go zatem powszechną czcią i szacunkiem. Nie wiemy dokładnie, dlaczego U. ostatnie lata długiego życia spędził w opactwie św. Galla. Może wdał się w jakiś sposób w utarczki między Ottonem I a jego synem, księciem Ludolfem Szwabskim, popierając tego drugiego? Zmarł w roku 973, a chwilę jego śmierci otoczyły legendy. Kanonizacji dokonał papież Jan XV w roku 993. Była to pierwsza uroczysta kanonizacja w Kościele katolickim. Biografowie podkreślają jeszcze cuda dziejące się przez wieki przy grobie świątobliwego biskupa. Wspomina się go dziś 10 lipca. Piękne miniatury, wyobrażające U. znajdują się w iluminacjach manuskryptu z X w. przechowywanego w Einsiedeln; inne wizerunki znaleźć można na rękopisie z 1454 roku, przechowywanym w Monachium.