(ok. 710-777)
– urodziła się w Devonshire. Była córką św. Ryszarda, jednego z władców zachodnich Sasów i Winny, siostry św. ➞ Bonifacego, apostoła Niemiec. Jej braćmi byli natomiast św. ➞ Willibald i św. ➞ Wunibald. Kiedy św. Ryszard wyruszał ze swymi dwoma synami na pielgrzymkę do Ziemi Św., powierzył swą 11-letnią córkę mniszkom z opactwa w Wimborne, słynącym ze świętości życia i surowej dyscypliny. W. spędziła w opactwie 26 lat, najpierw jako uczennica klasztornej szkoły, a później jako zakonnica, przygotowując się do wielkiego dzieła, jakie zostanie jej w przyszłości powierzone w Niemczech. Mniszki w Wimborne otrzymywały solidne wykształcenie; dzięki niemu W. mogła opisać podróż swego brata Willibalda do Palestyny, a także życie drugiego brata, Winibalda; obydwa dzieła czynią z niej – w opinii niektórych badaczy – pierwszą pisarkę angielską i niemiecką. Niemal po roku pobytu w Wimborne W. otrzymała wiadomość o śmierci ojca w Lukce. W 748 roku św. Bonifacy, prowadzący misję ewangelizacyjną w Niemczech, wezwał do pomocy kobiety. Odpowiadając na jego prośbę opatka Wimborne, Tetta, wysłała na kontynent grupę sióstr, w której znajdowała się także W. Początkowo pogoda sprzyjała łodzi, którą płynęły, ale gdy były niedaleko brzegu, rozszalał się sztorm. Legenda powiada, ze wówczas W. swoją żarliwą modlitwą uciszyła wiatr i fale. Wieść o owym cudzie rozeszła się szybko i odtąd wszędzie, gdzie W. się zjawiła, otaczała ją miłość i szacunek. Tradycja również mówi, iż W. w swej drodze do Niemiec zatrzymała się w Antwerpii; opodal jednego z najstarszych kościołów w tym mieście (ob. noszącego jej imię) znajduje się grota, w której przyszła święta oddawała się kontemplacji i modlitwie. W kościele tym, jeszcze przed oficjalną aprobatą kultu przez Stolicę Apostolską, obchodzono cztery razy w roku jej pamiątkę. W Moguncji W. spotkała się ze swym wujem Bonifacym i bratem Willibaldem; jakiś czas spędziła w opactwie w Bischofsheim, póki nie wybrano jej opatką w Heidenheim; klasztor W. był zresztą położony niedaleko opactwa, gdzie przełożonym był jej drugi brat, Winibald. Słynęła z cnoty ubóstwa, pokory i poświęcenia dla bliźnich; obdarzona była osobistym urokiem, który zjednywał jej nawet ludzi surowych i wykazujących wobec chrześcijaństwa znaczny dystans. Powszechną miłość pogłębiły cuda, które, jak wynika z rozmaitych świadectw, stały się za jej przyczyną. 23 września 776 roku asystowała w uroczystości translacji ciała zmarłego rok wcześniej Winibalda; 25 lutego 777 roku nagle zasłabła i jeszcze tej samej nocy zmarła na rękach Willibalda. Brat pochował ją obok Winibalda, a grób ten rychło otoczyła sława miejsca słynącego cudami. Jednak gdy w 786 roku Willibald zmarł, kult W. przygasł, a o jej grobie zapomniano. Około 870 roku biskup Eichstadt, Otkar, zmuszony był rozebrać kościół i klasztor Heidenheim, ponieważ groziły zawaleniem. Robotnicy, nieświadomi tego, co czynią, zbezcześcili grób świętej; pewnej nocy ukazała się ona biskupowi, prosząc go o modlitwę za spokój jej duszy. Otkar dokonał uroczystej translacji relikwii W. do Eichstadt jeszcze we wrześniu tego samego roku. W 893 roku jego następca, Erchanbold, otworzył grób W., chcąc podarować część relikwii jednemu z żeńskich klasztorów i wówczas z ciała świętej wypłynęła oleista substancja; substancja ta nadal wydziela się z relikwii i znana jest, jak mówi tradycja, z cudownego działania – zwłaszcza w nieuleczalnych schorzeniach piersi. Drobne fragmenty relikwii świętej znajdują się w Antwerpii, Kolonii, Furnes, a nawet na innych kontynentach, z racji sławy, jaka otacza sączący się z tych relikwii olej. Zatwierdzenia kultu dokonał papież Hadrian II w 871 roku. W Martyrologium rzymskim imię W. notowano 1 maja; w brewiarzu benedyktyńskim znajduje się ono pod datą 25 lutego (lub 26 lutego w roku przestępnym). Ikonografia przedstawia ją w habicie benedyktynek, z niewielką ampułką w dłoni. Jej święto obchodzi się w Belgii, Bawarii, Holandii. Jest orędowniczką w czasie burz morskich, patronując żeglarzom; wzywa się też jej imienia w przypadkach hydrofobii.