(?-ok. 269)
– duszpasterzował w Rzymie, asystując m.in. męczennikom idącym na śmierć. Sam także zginął śmiercią męczeńską w okresie panowania cesarza Klaudiusza II Gota (268270). Pochowano go przy drodze flamińskiej (Via Flamina), gdzie już w roku 350 stanęła nad jego grobem bazylika. Wzniósł ją papież Juliusz I (337-352), a odnowił Teodor I (643-649). W Polsce święty czczony jest jako patron w chorobach nerwowych i przy padaczce. Miał bowiem jeszcze za życia cudownie uzdrowić chłopca chorego na padaczkę. Patronuje diecezji przemyskiej, a także wszystkim zakochanym. Ikonografia chrześcijańska przedstawia go w szatach kapłańskich, niekiedy biskupich, z mieczem w ręku, jako atrybutem męczeństwa. Spotykamy również obrazy z wizerunkiem W. uzdrawiającego chłopca z padaczki. W Ameryce Północnej i krajach Wspólnoty Brytyjskiej W. doznaje czci jako patron narzeczonych. W jego święto (w ostatnich latach zaczęto je popularyzować także w Polsce) młodzi zakochani ludzie wysyłają do siebie ozdobne kartki i obdarowywują się drobnymi upominkami. Według niektórych antropologów znane dziś „walentynki” mają nawiązywać do pogańskiego zwyczaju, kiedy to chłopcy wypisywali na murach imiona swych ukochanych, powierzając je bogini Junonie. W Polsce najsłynniejsze sanktuarium świętego znajdowało się niegdyś w miejscowości Krobia w diecezji poznańskiej. Posiadał ponadto W. liczne obrazy i ołtarze w polskich kościołach. Martyrologium rzymskie wspomina tę postać pod dniem 14 lutego. Pod tą samą datą polecane jest inne wspomnienie, również W., biskupa Terni. Nie wiemy, czy chodzi o tę samą postać, której kult przeniósł się z Rzymu do Terni, czy też mamy do czynienia z dwiema różnymi osobami. Za tą pierwszą interpretacją opowiadają się przeważnie bollandyści.85 Św. Walenty udziela chrztu św. Lucylli, obraz Jacopo Bassano, 1575 r.