(1381-1455)
– urodził się w zamożnej rodzinie weneckiej. Przez matkę został wychowany w religijnej atmosferze. Rozpoczynając dorosłe życie zdecydował się wstąpić do jednego z zakonów, a wpływ na tę decyzję miał mieć ponoć sen, w którym W. ujrzał młodą niewiastę mówiącą doń: „Młodzieńcze, czemu nie zwracasz swego serca do mnie?” Gdy W. zapytał: „Kim jesteś?” – odparła: „Ja jestem mądrością Bożą”. Za radą swego wuja, kanonika Marcina Querini, chciał wpierw wypróbować swe siły duchowe poprzez umartwienia ciała. Zaczął tedy sypiać na deskach lub gołej ziemi, narzucił sobie surowe posty. Po przejściu tych prób przywdział (1397) habit kanoników regularnych św. Augustyna w opactwie położonym na wyspie św. Jerzego opodal Wenecji; osiem lat później przyjął święcenia kapłańskie. W. uważany jest za drugiego założyciela kanoników regularnych laterańskich. Wybrany bowiem z czasem generałem zakonu (piastował ten urząd trzykrotnie: w 1424, 1429 i 1431 roku), rozpoczął w nim dzieło reformy. Stawiał wysokie wymagania kandydatom do zgromadzenia, kierując się zasadą, że lepiej, by w zakonie było mniej zakonników, ale za to dobrych – światłych i rzeczywiście oddanych służbie Bożej. W 1433 roku papież Eugeniusz IV mianował W. biskupem weneckim; po przyjęciu godności nowy pasterz nie zmienił dotychczasowego sposobu bycia: nadal pościł, umartwiał się i długie godziny spędzał na modlitwie. Jako przełożony diecezji tak ważnej i zasobnej szczególnie dużo uwagi poświęcał karności i obyczajom kleru. Założył jedno z pierwszych w świecie seminariów duchownych dla ubogich kleryków, troszczył się też o doktrynalną czystość i piękno liturgii. Martyrologium podaje, że biskup W. erygował dziesięć nowych parafii i założył kilkanaście klasztorów. Papież Mikołaj V w roku 1451 mianował W. pierwszym patriarchą Wenecji, przenosząc ten tytuł z miasteczka Grado. W swej działalności miał kierować się roztropnością i życzliwą dobrocią. Biedakom kupował i rozdawał jedzenie oraz najpotrzebniejsze sprzęty, uważał bowiem, że pieniądze mogliby wydać na złe cele. Według źródeł biograficznych miał W. posiadać dar czynienia cudów i przepowiadania przyszłości; cieszył się szacunkiem i miłością, więc gdy zmarł po 22 latach duszpasterzowania, 8 stycznia 1455 roku, żałoba po patriarsze trwała długo w całej Italii. Pochowano go w Wenecji, w katedrze położonej w Castello (obecnie dzielnica miasta). Beatyfikacji dokonał Klemens VII w 1524 roku, a kanonizacji Aleksander VIII w 1690 roku (ze względów proceduralnych bulla kanonizacyjna została wydana dopiero w 1727 roku). Jego pamiątka przypada 5 września, w rocznicę objęcia stolicy metropolitalnej. Święty pozostawił po sobie mowy, listy oraz traktaty ascetyczne; do najcenniejszych należą: O czystym małżeństwie i O instytucji biskupów i rządzeniu.