właśc. Venantius Honorius Clementianus Fortunatus (ok. 535-ok. 600)
– to postać bardzo ciekawa, choć dziś trochę zapomniana i czasem mylona z innymi, noszącymi to samo imię. W. urodził się w pobliżu Treviso (północne Włochy). Wykształcenie zdobywał w Rawennie, gdzie po raz pierwszy zetknął się z poezją, szczególnie wierszami Wergiliusza; potem sam zasłynął jako świetny poeta religijny i autor wielu wierszy okolicznościowych. Całe jego życie wypełnione było wędrówką. W pierwszą podróż wybrał się ok. roku 565 do grobu św. Marcina w Tours, nie wiedząc, że opuszcza Italię na zawsze. Pielgrzymka ta była wypełnieniem ślubu złożonego podczas groźnej choroby oczu. Potem przebywał na dworach frankońskich Merowingów. W południowej Galii zasłynął jako poeta epicki oraz autor wierszowanych fraszek i tzw. komplementów. Jego wiersze łacińskie (a miał ponoć niesłychaną łatwość ich tworzenia) pod względem formalnym nie są szczególnie odkrywcze, ich walor tkwi w sposobie traktowania obrazu poetyckiego – niezmiernie sformalizowanego u twórców antycznych, zaś u W. nasyconego bezpośrednią emocjonalnością. Ten rodzaj poezjowania budził zachwyt słuchaczy i zapewne władcy chętnie zatrzymaliby natchnionego artystę, ale ten chciał wędrować dalej. Odwiedził Paryż, Reims i Tours, gdzie spotkał św. ➞ Grzegorza. W Poitiers pozostał dłużej u boku królowej ➞ Radegundy, wdowy po Chlotarze I. Późniejsza święta przebywała w jednym z tamtejszych klasztorów, a W. pełnił funkcję jej osobistego sekretarza i duchowego powiernika. W tym czasie rozwinęło się także jego życie religijne. Subtelny liryk stał się równie doskonałym poetą religijnym; jemu to zawdzięczamy podstawy języka poetyckiego służącego wyrażaniu stanów mistycznych. Z tego okresu pochodzą jego hymny o Krzyżu znane później z liturgii, m.in. Głoście wargi pieśń o pełnej chwały walce (Pange lingua gloriosi proelium certaminis). Przypisuje się mu autorstwo także kilku hymnów maryjnych, m.in. znanego do dziś Witaj, gwiazdo morza (Ave Maris stella). Tematy teologiczne podejmował także w prozie, np. Wykład modlitwy Pańskiej czy Wykład składu apostolskiego. W. jest również autorem licznych żywotów świętych, m.in. Marcina, Hilarego i Radegundy. Po kilku latach pobytu w Poitiers W. przyjął święcenia kapłańskie, a w 595 roku został biskupem tego miasta. Zmarł ok. 600 roku; do Martyrologium wpisano go pod data 14 grudnia. Na publiczną cześć W. zezwolił papież Grzegorz XVI w 1846 roku.