(I w.?)
– jest postacią legendarną, mocno związaną z ludową pobożnością. Jej imię wydaje się zlatynizowaną formą macedońskiego imienia Berenika; według bardzo starych legend była kobietą, która podeszła do Chrystusa prowadzonego na Golgotę i otarła Mu twarz z krwi białą chustą; na chuście odcisnął się wówczas wizerunek Zbawiciela. W średniowieczu imię W. tłumaczono jako „święte oblicze” lub „prawdziwy obraz”, co wiązać należy ze sporną w chrześcijaństwie kwestią wizerunków Boga nie wykonanych ludzką ręką (np. tzw. Całun Turyński). Legendy powiadają, że W. powędrowała do Rzymu, gdzie miała za pomocą swojej chusty uzdrowić cesarza Tyberiusza, potem zaś przekazała relikwię papieżowi św. ➞ Klemensowi (co jest o tyle nieprawdopodobne, że papież ten rządził Kościołem ok. 90 r. n.e.). We Francji utożsamia się W. z żoną celnika Zacheusza (Łk 19,1-10), który miał po śmierci Jezusa znaleźć się w Prowansji jako pustelnik, zaś W. ewangelizowała te tereny. Kościół Wschodni, opierając się na apokryficznych Aktach Piłata widzi w W. kobietę, którą Jezus cudownie uzdrowił z trwającego 12 lat krwotoku (Mt 8,20-22). Legendy o W. inspirowały pisarzy i malarzy, którzy wyobrażali ją zazwyczaj z chustą z odciśniętym wizerunkiem Chrystusa lub zapisującą słowa dyktowane przez anioła. Kościół nigdy oficjalnie jej kultu nie potwierdził, jednak nie zwalczał czci, jaką otaczano W. Wspominano ją najpierw 4 lutego, teraz najczęściej 12 lipca.87 Święta Weronika z całunem