(1660-1727)
– urodziła się w Mercatello w pobliżu Pesaro (Włochy). Jej rodzicami byli Franciszek i Benedykta Mancini. Na chrzcie otrzymała imię Urszula, zaś W. to imię zakonne. Przez całe życie zachowywała gorące nabożeństwo do ran Jezusa, zwłaszcza do rany w boku, co wzięło się stąd, że umierająca w 1665 r. matka W. każdą ze swoich pięciu córek oddała w opiekę poszczególnym ranom Chrystusa. 1 listopada 1678 roku W. złożyła profesję zakonną u kapucynek w Cittá del Castello. W zakonie spełniała różne posługi, od furtianki po urząd mistrzyni nowicjatu, a w 1716 roku została wybrana przełożoną zgromadzenia. Zmarła 9 lipca 1727 roku. W zakonie Bóg obdarzył W. niezwykłymi łaskami: były to wizje, przeżycia mistyczne, dar przewidywania przyszłości, wreszcie kontrowersyjny do dziś dar stygmatów. W roku 1693 przyszła święta miała ujrzeć kielich napełniony gorzkim płynem; jednocześnie czuła w skroniach i wokół głowy ból przypominający ukłucia cierni. W 1694 roku W. przeżyła mistyczne zaręczyny i zaślubiny z Chrystusem (przypominające nieco to, czego doznała św. ➞ Teresa z Ávili). W 1697 roku w Wielki Piątek, 5 kwietnia, ukazał się siostrze W. Chrystus ukrzyżowany; promienie wychodzące z jego ran wyryły na dłoniach, stopach i boku W. osobliwe blizny. Nadprzyrodzony charakter tych stygmatów został później potwierdzony przez miejscowego biskupa. Nie były to jedyne rany na ciele zakonnicy. Opowiadała, że odczuwa cierpienia podobne do tych, jakich doświadczał Jezus na krzyżu. Zapewniała, że narzędzia tej męki nosi wyryte na sercu, a nawet narysowała ich rozkład. Po śmierci W. znaleziono na jej sercu blizny odpowiadające rysunkowi. W. przepowiedziała dzień swojej śmierci. Wyróżniała się delikatnością i wrażliwością, lękając się nawet najmniejszych grzechów i pokutując za nie. Jednocześnie jako zakonnica, a później przełożona, gorliwie wypełniała swe obowiązki i troszczyła się o codzienne potrzeby innych sióstr. Pius VII beatyfikował W. w 1804 roku, kanonizował zaś Grzegorz XVI w 1839 roku. Pamiątka przypada 9 lipca. Po świętej pozostał dziennik duchowy oraz listy i drobne wiersze religijne.