(?-ok. 1201)
– informacje o tej postaci pochodzą ze szczupłego życiorysu zawartego w dziełku Nova Legenda Angliae. W. od młodości miał przejawiać zamiłowanie do służby Bożej. Modlił się wiele, uczestniczył gorliwie w porannych mszach św. Będąc z zawodu piekarzem, codziennie przygotowywał bochenki chleba, które rozdawał biedakom. Ze swym przybranym synem Dawidem postanowił pielgrzymować do sławnych sanktuariów. Wyruszyli w drogę i zatrzymali się opodal Rochester, by udać się następnie do Canterbury. W nocy Dawid zamordował swego dobroczyńcę, podrzynając mu gardło. Ciało W. znalazła jakaś dziewczyna, zbierająca w okolicy kwiaty. Mnisi z Rochester przenieśli ciało W. do katedry i tam je pochowali. W 1256 roku biskup Rochester zwrócił się do papieża Innocentego IV z wnioskiem o zatwierdzenie kultu W., do którego grobu podążały pielgrzymki z różnych stron kraju. W miejscu, gdzie dokonała się zbrodnia, wzniesiono niewielką kapliczkę. Na kult W. zezwolił w 1399 roku papież Bonifacy IX. Najdawniejsze znane wizerunki W. odkryto na ścianach kościoła w Frindsbury koło Rochester. Wykonano je prawdopodobnie w połowie XIII wieku. Pamiątkę W. obchodzono w diecezji Rochester 23 maja.