(658-739)
– pochodził z ubogiej rodziny z Northumbrii. Jego ojciec miał na imię Wilgilis, imię matki pozostaje nieznane. W. przyjął habit zakonny w opactwie Ripon, a następnie otrzymał pozwolenie na towarzyszenie św. Egbertowi w podróży do Irlandii. Pracował jako misjonarz przez 10 lat w okolicy Rathmelsigi. Po przyjęciu świeceń kapłańskich w 690 roku, wyruszył na misję do Fryzji (dzisiejsza Holandia). Jego duszpasterskie dokonania zostały docenione przez papieża Sergiusza, który w 695 roku wyświęcił go na biskupa i pozwolił założyć stolicę w wybranym mieście. W. wybrał Utrecht, gdzie wybudował katedrę poświęconą Chrystusowi Zbawicielowi. Przy świątyni założył szkołę, jedną z nielicznych wówczas w północno-zachodniej Europie. W 698 roku ufundował klasztor w Echternacht (dzisiejszy Luksemburg) pod Trewirem. Przepełniony duchem apostolskim wyruszył jeszcze na misję do Danii; napotkał jednak opór ze strony władcy kraju, Ongenta. Napodobne trudności natknął się – tradycyjnie – w północnej Fryzji. Kraj ten przyjął chrześcijaństwo dopiero po śmierci surowego władcy broniącego lokalnych obyczajów, Radboda (719). W. apostołował także w Turyngii. Zmarł 7 listopada 738 roku. Pochowano go w klasztorze w Echternacht. Kościół ku czci świętego, zniszczony w XI w., wystawił Karol Wielki. Obecny grobowiec W. pochodzi z XV stulecia. Echternacht, gdzie spoczywa na wieki apostoł północnych Niemiec i południowej Holandii, jest dziś celem licznych pielgrzymek. Wspomnienie W. obchodzi się w dies natalis.