(?-716)
– zachowały się trzy spisane żywoty tego świętego, spośród których na największą wiarygodność zasługuje dzieło uznawanego za świętego mnicha Bertina, pochodzące z połowy IX w. lub (według innych badaczy) późniejsze o całe stulecie. W. był z pochodzenia Bretończykiem, choć inne źródła utrzymują, że urodził się na Wyspach Brytyjskich. Z całą pewnością natomiast możemy powiedzieć, że znalazł się we Flandrii, w klasztorze Sithiu, w którym mnichem był św. Bertin; później W. założył wspólnotę cenobityczną w Wormhouldt. Nie wiemy, jaka obowiązywała w nim reguła – kolumbańska czy benedyktyńska. Otaczała W. sława cudotwórcy (według miejscowej tradycji miał uzdrowić starca, ślepego od urodzenia). Kolejne cuda miały się zdarzyć po śmierci świętego, która nastąpiła 6 listopada 716 roku (lub rok później). Jego relikwie są przechowywane w klasztorze Bergues-St.-Winnoc; w średniowieczu dzielono je na liczne części, stąd też kościoły Flandrii i północnych Niemiec szczycą się dziś ich posiadaniem. Wspomnienie w dies natalis, aczkolwiek obchodzono je także ku upamiętnieniu licznych translacji relikwii, m.in. 18 września i 20 lutego.