(ok. 1008-95)
– urodził się w okolicach Long Itchington (Anglia); jego wychowaniem i edukacją zajmowały się dwie znane szkoły klasztorne: w Evesham i Peterborough, co może świadczyć, że pochodził z zamożnej rodziny. Jako młody człowiek wstąpił na służbę u biskupa Worcester i z jego rąk otrzymał święcenia kapłańskie (1038). Wcześniej złożył w Worcester śluby zakonne u benedyktynów. Dał się poznać jako człowiek oddany modlitwie, surowych obyczajów i miłujący skromne życie. Od wiosny 1062 wakowała stolica biskupia w Worcester i kilku kardynałów rzymskich, którzy mieli okazję poznać zalety W., poleciło go na ten urząd. Sakrę biskupią otrzymał 8 września 1062 roku. Nie był człowiekiem o szerokich intelektualnych horyzontach, niemniej wykazywał wielkie talenty organizatorskie. Odnowił pięknie katedrę w Worcester, pobudował kilka nowych świątyń i klasztorów. Dbał pilnie o przestrzeganie rytu rzymskiego w liturgii; uznawany jest za ostatniego z tych biskupów angielskich, którzy wprawdzie poddali się już jurysdykcji królów saskich, niemniej utrzymywali jeszcze bliskie związki ze Stolicą Apostolską. Jest też swoistym zwornikiem między Kościołem czasów św. ➞ Bedy Wielebnego i Kutberta a Kościołem czasów św. ➞ Anzelma i Lafrancka. Zmarł 19 stycznia 1095 roku i w tym też dniu obchodzi się jego wspomnienie.